Αγάπη

Γι’ αυτό θέλω να γράψω σήμερα. Να μιλήσω για την αγάπη, να ακουμπήσω σ’ αυτά τα ταπεινά πλήκτρα του υπολογιστή τις σκέψεις μου για την αγάπη. Και θα ξεκινήσω από την αφορμή, από που μου ήρθε η έμπνευση σήμερα να γράψω για ένα τέτοιο θέμα, για μια τέτοια έννοια, την οποία ουσιαστικά ακόμη προσπαθώ να αποκοδικοποιήσω στο μυαλό μου. Τολμηρό.

Και συνεχίζω. Πέρα από το γεγονός του προεμμηνορρυσιακού και μεταεμμμηνορρυσικού συνδρόμου το οποίο διανύω συνεχώς, μια σοβαρή αφορμή για να ασχοληθείς με το τι είναι η αγάπη, από πού προέρχεται, γιατί την αισθανόμαστε, την αισθανόμαστε άραγε ή είναι μια ψευδαίσθηση, είναι η τέχνη. Ένα βιβλίο, μια ταινία, ένα ποίημα, κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Συνήθως βέβαια, για μένα τουλάχιστον, η αφορμή είναι ως επί το πλείστον οι ταινίες. Μια καλογυρισμένη, άρτια καλλιτεχνικά ταινία με θέμα την αγάπη. Μπορεί βέβαια να είναι και η πιο χαζή αμερικάνικη κομεντί για την οποία συνήθως δεν θα πλήρωνες ούτε στο βίντεο κλαμπ, και την βλέπεις είτε κατεβασμένη στον υπολογιστή σου (κατά τη διάρκεια της περιόδου, καθηλωμένη στο κρεβάτι του πόνου), είτε  βράδια μετά από χωρισμούς, βράδια μιζέριας στο Star channel. Αυτές οι ταινίες είναι που με βάζουν στη διαδικασία να σκεφτώ, να αναρωτηθώ και να αναφωνήσω τελικά μπροστά στον καθρέφτη “ Τι παίζει τελικά με την αγάπη;”.

Κάτι παρόμοιο έγινε και σήμερα. Αφού παρήγγειλα το σουβλάκι μου και κάθισα αναπαυτικά στον καναπέ μου παρέα με την φίλη μου, πάτησα το play και αφέθηκα να παρασυρθώ στη δίνη μιας κινηματογραφικής ιστορίας. Μια εταίρα περασμένης νιότης ερωτεύεται παράφορα έναν κατά πολλά χρόνια νεαρότερό της άντρα, ο οποίος όμως τελικά αναγκάζεται να την αφήσει για να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια και ο οποίος τελικά αυτοκτονεί μετά από κάποια χρόνια έχοντας συνειδητοποιήσει ότι η μοναδική του αγάπη ήταν η μεσήλικη εταίρα. Τώρα βέβαια που διαβάζω την τραγική μου σύνοψη, δεν μπορώ να καταλάβω τι με ενέπνευσε αρχικά ώστε να κάτσω να γράψω για την αγάπη. Ίσως να ήταν η Μισέλ Φάιφερ  που έκλαιγε, η προσπαθούσε να μην κλάψει , ίσως να ήταν ο πανέμορφος συμπρωταγωνιστής της με τα πράσινα μάτια που επίσης πονούσε καθόλη τη διάρκεια του έργου, ή ίσως η ατμόσφαιρα του Μπελ Επόκ που πάντα μεγενθύνει αυτού του είδους τα πάθη. Ναι  μάλλον αυτό ήταν, αυτό είναι που συνήθως με κάνει να αναρωτιέμαι  αν και στη ζωή αλήθεια πονάμε τόσο πολύ για την αγάπη. Αν στ’ αλήθεια χτυπιόμαστε στα πατώματα, κλαίμε, αυτοκτονούμε ή αν είναι απλά ένα αποκύημα της τέχνης αυτός ο ηδονικός σχεδόν πόνος. Η αγάπη η τόσο δυνατή που σε σκοτώνει, που σε σπρώχνει να κάνεις το αδύνατο, το αδιανόητο, το αποτρόπαιο, υπάρχει; Υπάρχει για μας τους απλούς θνητούς ή απλά τη ζούμε πια μέσα από τη λογοτεχνία, τη μουσική και πάνω απ’ όλα απ’ τις ταινίες. Μέσα από τον πολιτισμό και την τέχνη; Μερικές φορές φτάνω να πιστέψω πως έτσι γίνεται. Πως μαθαίνουμε για την αγάπη από τα λάθος μέσα. Τα εξιδανικευμένα μέσα της τέχνης (και όχι μόνο). Για μας αγάπη είναι ο πόνος της απώλειας, τα 42 εκατομμύρια εμπόδια, τα φιλιά πάνω σε γέφυρες και καράβια την ώρα του αποχωρισμού, τα πονεμένα μυνήματα στον τηλεφωνητή (πάντα δεν ήθελες να έχεις έναν τηλεφωνητή για να ακούσεις το περιβόητο: “Συγγνώμη, σ’αγαπώ!”;), η εξομολογήσεις στη βροχερή Νέα Υόρκη και άλλα πολλά κλισέ. Οι σχέσεις αγάπης πια προσκυνούν στο βωμό των κλισέ. Στερεότυπα. Στε-ρε-ό-τυ-πα. Εκεί βρίσκεται η τομή, στα στερεότυπα. “Είναι παντρμένοι, αγαπιούνται”, “Είναι μαζί απ’ το σχολείο, αγαπιούνται”, “ Είναι τόσο ταιριαστό ζευγάρι, αγαπιούνται”.  Αυθαίρετα συμπεράσματα αιώνων που οδηγούν την ανθρωπότητα σε μοιραία λάθη.  Βέβαια μπορεί και όχι. Μπορεί τα στερεότυπα να είναι απλώς ένας τρόπος να εκλογικεύσεις την έννοια αγάπη, να της δώσεις ένα όνομα, να την δεις χειροπιαστή μπροστά σου και να της δώσεις μια εικόνα στο μυαλό σου που να μπορείς να αναπαράγεις. Από την άλλη όμως δεν είναι και έτσι. Είναι σαν να προσπαθείς να χωρέσεις μια έννοια όπως η ΖΩΗ σε 10 εικόνες, 10 εικόνες φτιαγμένες από στερεότυπα, δεν γίνεται. Είναι κάτι τόσο γενικό και τόσο συγκεκριμένο ταυτόχρονα που δεν γίνεται, δεν μπορείς να τα βάλεις σε νόρμες, δεν μπορείς να το κάνεις εικόνα και να το πουλάς στους ανθρώπους, απλά δεν γίνεται. Και όμως συμβαίνει,

Κανείς ποτέ δεν ρωτάει τη γιαγιά του ή τη μαμά του ή την θεία του την Κατίνα για την αγάπη, για τον κοινό βίο με κάποιον που αγαπάς ή που δεν αγάπησες ποτέ. Κανείς δεν ρωτάει για την αγάπη τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα του. Όλοι πια στρεφόμαστε στην τέχνη, στην TV, στους τρίτους, στο ιδανικά φτιαγμένο σύμπαν της αιώνιας, αληθινής, πολυ-μονοδιάστατης αγάπης. Ζητιανεύοντας εμπειρίες και περιμένοντας να ζήσουμε τα συμπτώματα της αγάπης όπως παρουσιάζονται σ’ αυτούς (τους δημιουργούς ή απλούς τσαρλατάνους) και ψάχνουμε απεγνωσμένα να βρούμε σε μας, στους άλλους, σε όλους στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι αγαπάμε ή ότι τουλάχιστον μια φορά αγαπήσαμε αληθινά. Κάπως έτσι, μέσα από αυτή την ψυχαναγκαστική υπερφόρτωση, καταλήγουμε να μην ξέρουμε τι μας γίνεται, να μην μπορούμε να βρούμε την άκρη, και πάνω απ’ όλα να κάνουμε τη ζωής μας πιο δύσκολη και τις σχέσεις μας πιο μίζερες.

 Είναι στη φύση μας να αναζητούμε το νόημα των λέξεων, τη λογική των συναισθημάτων,  τη λογική σ’ αυτά που κάνουμε ή που δεν κάνουμε. Αλλά από την άλλη αυτή η υπερανάλυση των εννοιών, των συναισθημάτων, των αισθήσεων οδηγεί στην καλύτερη των περιπτώσεων, στον κυνισμό. Μήπως λοιπόν είναι πια ώρα να σταματήσουμε όλοι να ψάχνουμε την αγάπη όπως την ξέρουμε, όπως την μάθαμε, και να αφεθούμε να τη ζήσουμε όπως είναι να έρθει στον καθένα μας ξεχωριστά, με τα δικά της μοναδικά συμπτώματα και αφήνοντας πίσω τα κλισέ; Νομίζω πως έχει έρθει η ώρα να αφήσουμε πίσω τις προσδοκίες και τον κυνισμό μας και να αγαπήσουμε όπως είναι γραμμένο στο DNA μας. Τουλάχιστον εγώ έτσι λέω να κάνω. :-) MAKE LOVE NOT WAR!

Μέλος: Maria Flip