Ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε όλοι οι Έλληνες μία σπάνια και ηρωική μορφή, έναν “Άριστο” κατά τον Ηρόδοτο, ένα πρόσωπο που δεν το αναφέρει η Ιστορία που μαθαίνουν τα ελληνόπουλα, ενώ θα έπρεπε να το μαθαίνουν πρώτο.
Έχω πολλά στοιχεία να σας διηγηθώ για το Διηνέκη.Τόσα πολλά που δεν χωρούν σε μια απλή και σύντομη σημείωση.
Αρχικά θα ξεκινήσουμε την αφήγηση με τα ιστορικά στοιχεία πριν μπούμε σε λεπτομέρειες:
Ας δούμε τι αναφέρει ο Ηρόδοτος, ο πατέρας της ελληνικής Ιστορίας μαζί με τον Θουκιδίδη.
“Λακεδαιμονίων δὲ καὶ Θεσπιέων τοιούτων γενομένων ὅμως λέγεται ἀνὴρ ἄριστος γενέσθαι Σπαρτιήτης Διηνέκης· τὸν τόδε φασὶ εἰπεῖν τὸ ἔπος πρὶν ἢ συμμῖξαι σφέας τοῖσι Μήδοισι, πυθόμενον πρός τευ τῶν Τρηχινίων ὡς ἐπεὰν οἱ βάρβαροι ἀπίωσι τὰ τοξεύματα, τὸν ἥλιον ὑπὸ τοῦ πλήθεος τῶν ὀιστῶν ἀποκρύπτουσι· τοσοῦτο πλῆθος αὐτῶν εἶναι. (2) τὸν δὲ οὐκ ἐκπλαγέντα τούτοισι εἰπεῖν ἐν ἀλογίῃ ποιεύμενον τὸ Μήδων πλῆθος, ὡς πάντα σφι ἀγαθὰ ὁ Τρηχίνιος ξεῖνος ἀγγέλλοι, εἰ ἀποκρυπτόντων τῶν Μήδων τὸν ἥλιον ὑπὸ σκιῇ ἔσοιτο πρὸς αὐτοὺς ἡ μάχη καὶ οὐκ ἐν ἡλίῳ”.( Ηροδότου Ιστορίαι, Βιβλίο 7, 226).
Απ΄όλους τους Σπαρτιάτες και τους Θεσπιείς που πολέμησαν τόσο ηρωικά, το πιο εκπληκτικό δείγμα θάρρους (Άριστος) δόθηκε από το Σπαρτιάτη Διηνέκη.Λέγεται ότι πριν από τη μάχη, ένας ντόπιος από την Τραχίνα (Σπαρτιατική αποικία στη Φθιώτιδα – σήμερα σταθμός τραίνου στην ορεινή περιοχή της Οίτης πριν το Λιανοκλάδι),είπε στο Διηνέκη πως, όταν οι Πέρσες θα τοξεύσουν και θα ρίξουν τα βέλη τους,θα είναι τόσα πολλά που θα κρύψουν τον ήλιο!(2). Ο Διηνέκης τότε, εντελώς ατάραχος από το αλόγιστο πλήθος των βαρβάρων (1,7 εκατομμύρια στρατός και βοηθητικοί),απάντησε στον Τραχίνιο πως η είδηση που του φέρνει αυτός ο ξένος είναι πολύ ευχάριστη,αφού αν οι Πέρσες έκρυβαν τον ήλιο στη μάχη, τόσο το καλύτερο διότι θα πολεμούσαν στη σκιά.
Ποιος ήταν αυτός ο άνδρας που αναφέρεται ο μοναδικός Άριστος με συγκεκριμένο όνομα από ένα ιστορικό; Γιατί αποκρύφτηκε η ιστορία του και δεν συμπεριελήφθη σε μια ιστορική αφήγηση για παιδιά και μεγάλους,αφού ήταν τόσο σημαντική η παρουσία του στη μάχη των Θερμοπυλών;
Ο Διηνέκης γεννήθηκε στην Σπάρτη , επί βασιλείας Κλεομένη του πρώτου .Σαν γόνος αμιγώς Σπαρτιατικής οικογένειας ακολούθησε κι αυτός τον δρόμο που δίδαξε στους Σπαρτιάτες ο Λυκούργος με την Μεγάλη Ρήτρα και στα επτά του χρόνια ήταν μέλος της Αγωγής . Στα 18 του ήταν πλέον Όμοιος , και θα ήταν άγνωστος σε εμάς, ένας Σπαρτιάτης ανάμεσα σε πολλούς αν δεν τον ανέφερε ο ιστορικός Ηρόδοτος.
Ο Διηνέκης , ακολουθώντας πάντα τις επιταγές της Σπάρτης , κοιμόταν στις συστοιχίες κι έτρωγε στα κοινά φειδίτια ή φιλίτια (συσίτια) στα οποία για να είναι μέλος , όπως όλοι οι Όμοιοι προσέφερε ένα μέδιμνο κριθάρι, οκτώ χοές οίνου, πέντε μνάες τυρί και μισή μνα σύκα. Παντρεύτηκε , όπως συνηθιζόταν, πριν τα 30 του χρόνια κι έκανε τέσσερις κόρες . Ήταν πάντα χαμηλών τόνων και χωρίς να διαπρέπει σε προσωπικό επίπεδο κατάφερε να είναι ένας από τους πλέον σεβαστούς Σπαρτιάτες. Όταν του πρότειναν να γίνει μέλος των 300 ιππέων (τιμητικό άγημα που συνόδευε το βασιλιά της Σπάρτης σε όλες τις μάχες και απαρτίζονταν από εκλεκτούς αξιωματικούς και Ολυμπιονίκες όπως ο Πολύνεικος) αυτός αρνήθηκε. Αρκέστηκε να διοικεί μια “ενωμοτία” δηλαδή ήταν “ενωμοτάρχης” και διοικούσε ένα σώμα 36 εκλεκτών ανδρών που συνήθως πλαγιοκοπούσε τον εχθρό και άνοιγε ρήγματα στη διάταξη της φάλαγγας τους.
Όταν λοιπόν του προτάθηκε από τη γερουσία (5 Έφοροι) και το συμβούλιο των εκλεκτών 300 ιππέων, Ολυμπιονικών και διακεκριμένων με παράσημα ανδρείας αξιωματικών να μπει στο Σώμα,αυτός αρνήθηκε ευγενικά λέγοντας:” Αφήστε με εδώ που είμαι! Εγώ μέχρι το 36 ξέρω να μετράω! Από κει και δώθε..ζαλίζομαι!”
Έχουν μείνει “ιστορικές” οι καθημερινές του φράσεις για πολλά θέματα,ενώ πάντα τον διέκρινε μια απλότητα, δυνατό και καυστικό χιούμορ,αλλά και δύναμη σοφίας στο λόγο του.
Κάποτε στη Ρόδο που είχε επισκεφτεί ως μέλος των Σπαρτιατών Πρέσβεων, σε μια προσπάθεια ένωσης των ελληνικών Δυνάμεων ξηράς και θαλάσσης προ της επικείμενης επέλασης του Ξέρξη, συνάντησε απόσπασμα του αυτοκρατορικού Στόλου των Περσών υπό ένα Αιγύπτιο αρχηγό της ναυτικής μοίρας,ονόματι Ψαμίτυχο.Αντάλλαξαν πληροφορίες και δώρα,ενώ ο Αυγύπτιος τον ρώτησε γιατί οι Σπαρτιάτες έχουν τόσο μακριά μαλλιά (κώμη). Ο Διηνέκης τότε του είπε:
“Διότι, κανένα άλλο στολίδι (εκτός από την κώμη) δεν κάνει έναν ωραίο άντρα ωραιότερο και έναν άσχημο άνδρα… τρομακτικότερο!!! Άσε που είναι και..τζάμπα”!!!
Ήταν έμπειρος εκπαιδευτής των νέων ηλικίας 7 ως 18, (όσο κρατούσε η Αγωγή) πριν εκείνοι ενταχθούν και πάρουν ασπίδα και δόρυ στην τιμητική θέση των ανδρών πολεμιστών με τον κόκκινο μανδύα και όλη την πολεμική εξάρτηση,σε ένα ΕΙΔΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ που εκπαίδευαν οι Σπαρτιάτες τους νέους,που μαζί με όλα τα σκληρά γυμνάσια και τις τακτικές της ανοιχτής μάχης σώμα με σώμα, τους έδιωχναν το ΦΟΒΟ.
Το πρόγραμμα αυτό είχε κατασκευαστεί με αξεπέραστη τεχνική και κατάρτηση ακόμη και για σημερινά δεδομένα, με ιατρικά στοιχεία,ψυχολογικά και ανθρωπολογικά επιστημονικά κριτήρια. Η πειθαρχία του φόβου επικεντρώνονταν σε 28 ασκήσεις που αφορούν το ανθρώπινο νευρικό σύστημα.Τα πέντε κυριότερα είναι τα γόνατα και οι κνήμες,οι πνεύμονες και η καρδιά,τα πλευρά και τα σπλάχνα,το κάτω μέρος της πλάτης και η ζώνη των ώμων,αλλά κυρίως οι τραπεζοειδείς μύες που ενώνουν τον ώμο με τον αυχένα.
Ένα δευτερεύον τμήμα για το οποίο οι Λακεδεμόνιοι είχαν άλλες δώδεκα ασκήσεις ήταν το ΠΡΟΣΩΠΟ.Συγκεκριμένα οι μύες της κάτω σιαγόνας,του λαιμού και οι 4 οφθαλμικοί σφιγκτήρες,γύρω από την κόγχη του ματιού. Αυτές οι ενώσεις αποκαλούνταν από τους Σπαρτιάτες “ΦΟΒΟΣΥΝΑΚΤΗΡΕΣ” ή αποταμιευτές του φόβου,εκεί επικεντρόνωνταν κι εκεί εκπαίδευαν τους νέους πολεμιστές. Αυτό διότι,ο φόβος γεννιέται στο σώμα κι εκεί έπρεπε να καταπολεμηθεί.Αν η σάρκα “καταληφθεί” από τον οποιονδήποτε φόβο,τότε αρχίζει ο “ΦΟΒΟΚΥΚΛΟΣ” που τρέφεται από τον εαυτό του πολλαπλασιαστικά με αριθμητική πρόοδο, ενώ μετατρέπεται αυτόματα σε μια ΦΥΓΗ ΤΡΟΜΟΥ,με απρόβλεπτες και καταστροφικές συνέπειες (πανικός).
Οι Σπαρτιάτες είχαν την εξής ΑΡΧΗ:
” Βάλε το σώμα σου σε κατάσταση ΑΦΟΒΙΑΣ και το μυαλό απλά θ΄ακολουθήσει”!!!
Αυτός είναι και ο λόγος που οι 300 του Λεωνίδα έμειναν στην Ιστορία ως αξεπέραστο παράδειγμα αφοβίας. Πολύ απλά, δεν ένιωσαν ίχνος φόβου.Έβλεπαν τον Πόλεμο ως μία “εργασία” που έπρεπε να φέρουν εις πέρας και αστειεύονταν ακόμη και την ώρα που έκοβαν τα κεφάλια των αντιπάλων, με τα δόρατα και τα ξίφη τους (βελόνες μανταρίσματος, όπως τα αποκαλούσαν αστειευόμενοι).
Στην ερώτηση που έκαναν στο Διηνέκη μια φορά οι παίδες:
– Σε τι διαφέρουν ένας Σπαρτιάτης βασιλιάς κι ένας μεσαίος Σπαρτιάτης οπλίτης, αυτός απάντησε:
– Ο Βασιλιάς κοιμάται σε κείνη τη βρομότρυπα εκεί κάτω, ενώ εμείς κοιμόμαστε σ΄αυτή το βρομότρυπα εδώ πέρα!
Σαφώς και δεν υπήρχαν διαφορές στη μάχη, όπου ο Βασιλιάς και Αρχηγός των μαχητών ήταν στην πρώτη γραμμή,ίσος μεταξύ ίων και όχι σε θρόνους εκ του μακρόθεν, όπως σήμερα,ή τότε ο Ξέρξης.
Τον Αύγουστο του 480 π.χ. η ζωή του έμελλε να αλλάξει . Ο Ξέρξης με 1,7 εκατομμύρια Πέρσες , συνεχίζοντας μια προσπάθεια που ο πατέρας του Δαρείος ξεκίνησε 10 χρόνια νωρίτερα, (νικήθηκε στο Μαραθώνα από τους Αθηναίους) κατευθύνθηκε εναντίον της Ελλάδας . Ο τότε βασιλιάς της Σπάρτης , και γνωστός σε όλους , Λεωνίδας , αποφάσισε να στείλει ένα απόσπασμα αποτελούμενο από 300 όμοιους , 150 από τους καλύτερους κι 150 νέους , στις Θερμοπύλες για να ενισχύσει το κοινό αίσθημα της άμυνας υπέρ Ελλάδος κυρίως, μιας και γνώριζε πως κανείς από αυτούς δεν θα επέστρεφε. Σημαντικό ρόλο στην απόφαση αυτή ήταν ο χρησμός του μαντείου των Δελφών που έλεγε πως για να μείνει ανέπαφη η Σπάρτη έπρεπε να χάσει ένα Βασιλιά της.(Πράγμα που έγινε, ο Λεωνίδας έπεσε ηρωικά με τους 300 και η Σπάρτη δε γνώρισε ποτέ εισβολή). Αποφάσισε τότε πως και οι 300 όμοιοι που θα έπαιρναν μέρος θα έπρεπε να έχουν απόγονο , θα έπρεπε να έχουν τουλάχιστον έναν γιο που θα συνέχιζε το οικογενειακό δέντρο του κάθε ενός από τους 300, αφού όλοι το ήξεραν πως ο δρόμος για τις Θερμοπύλες ήταν χωρίς επιστροφή.
“Μόθακας” στην αρχαία Σπάρτη ήταν εκείνος που δεν μπορούσε να είναι όμοιος , συνήθως ήταν παιδιά από την ένωση ενός Σπαρτιάτη και μίας ξένης ή κάποιας από την τάξη των ειλώτων. Έναν τέτοιο γιο υιοθέτησε ο Διηνέκης , μιας και δεν είχε δικό του γιο , την ύστατη ώρα για να είναι ένας από τους 300, ξέροντας πως πηγαίνει σε βέβαιο θάνατο.(Σύζυγος του Διηνέκη ήταν η φημιστή για την ομορφιά της η δέσποινα Αρέτη,γυναία του αδελφού του Ιατροκλή που σκοτώθηκε στη μάχη της Πελλάνας. Ο αδελφός του είχε ζητήσει με όρκο να την παντρευτεί ο Διηνέκης, άν ο ίδιος σκοτώνονταν στον πόλεμο, πράγμα που ο Διηνέκης σεβάστηκε και τήρησε κατά γράμμα).
- «Παραδοθείτε Σπαρτιάτες» είπε ο απεσταλμένος του Ξέρξη από την Τραχίνα , σε μια τελευταία προσπάθεια να αποτρέψει την μάχη … «Χαζοί Σπαρτιάτες, όταν οι Πέρσες τοξότες ρίξουν τα βέλη τους ο ήλιος θα κρυφτεί, τόσοι πολλοί είναι» συνέχισε ο Τραχίνιος.
-« Καλύτερα, γιατί τότε θα πολεμήσουμε υπό σκιά» απάντησε καυστικά και με Σπαρτιάτικο χιούμορ ο Διηνέκης.
Αυτή η απάντηση του Διηνέκη έχει μείνει στην ιστορία και την ξέρετε όλοι , όπως κι όλοι ξέρετε την συνέχεια της ιστορίας , την μάχη των Θερμοπυλών , την θυσία των Σπαρτιατών . Πιθανόν να ξέρετε πως ο Διηνέκης μισοπεθαμένος πάλεψε πάνω από το κορμί του νεκρού Βασιλιά του και το κέρδισε τέσσερις φορές πριν ξεψυχίσει.
Είχε προηγηθεί η επίσημη πρεσβεία του Ξέρξη που ζήτησε την παράδοση των όπλων από τον Λεωνίδα. Να παραδώσουν τα όπλα και να φύγουν. Ο Ξέρξης τους χάριζε τη ζωή,αφού δεν είχε καιρό για χάσιμο.(Στόχος του ήταν να καταστρέψει και να κάψει την Αθήνα και τους Αθηναίους που ατίμασαν τη φήμη του πατέρα του Δαρείου).
Η απάντηση του Λεωνίδα ήταν”Λακωνική” απέριττη και γεμάτη νόημα:
– “Μολών λαβέ”! (Έλα να τα πάρεις από τα χέρια μας).
Η απάντηση αυτή εξόργισε τον Πέρση Μονάρχη τόσο που την θεώρησε “ασέβεια” προσωπική. Ήταν η αιτία που μετά τη Μάχη ζήτησε το νεκρό κουφάρι του Λεωνίδα το οποίο αποκεφάλισε, παλούκωσε το κεφάλι σ΄ένα πάσαλο,ατίμασε και σταύρωσε το νεκρό σώμα σ΄ένα ξερό δέντρο, αντί να σεβαστεί και να το παραδώσει προς ταφήν, όπως όριζαν οι νόμοι της εποχής.(Ένα περισσότερο διότι ο Λεωνίδας ήταν και βασιλιάς). Σαφώς και η απερισκεψία, η βλακεία του Πέρση Μονάρχη ήταν αξεπέραστη αφού ένα χρόνο νωρίτερα κι ενώ στα στενά της Χεσονήσου του Άθω κυριαρχούσε θαλασσοταραχή,βυθίζοντας τα πλοία που επιχειρούσαν διέλευση,διέταξε να μαστιγωθεί η θάλασσα από το τμήμα ραβδούχων και μαστιγωτών, με χίλια μαστιγώματα, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν!!! Ο Ξέρξης ήταν επαρμένος στο έπακρο και ασεβής.
Λίγοι από εσάς θα ξέρουν πως ο Διηνέκης είναι ο πρώτος άνθρωπος που χαρακτηρίστηκε Άριστος από κάποιον ιστορικό ( Ηρόδοτο ) κι αυτό δεν πέρασε καν στην επίσημη διδακτέα ύλη της Ιστορίας.Γιατί άραγε;
Μέχρι τότε το Άριστο δεν είχε μορφή , ήταν το απρόσιτο για ανθρώπινα δεδομένα, το ιδεατό!!!
Και καλά οι ξένοι. Αμ οι δικοί μας χρυσοπληρωμένοι “κηφήνες” του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου; Δεν έπρεπε να το αναφέρουν ως το λαμπρότερο Κοσμοϊστορικό γεγονός με αξεπέραστα και διαχρονικά μυνήματα ανδρείας προς τους Νέους;
«Ποιό είναι το αντίθετο του φόβου;» ρώτησε ο Διηνέκης ως ενωμοτάρχης , ως διοικητής 36 αντρών. Όσοι έχετε διαβάσει τις Πύλες τις φωτιάς του Steven Pressfield θα ξέρετε την απάντηση ήδη,ή την φαντάζεστε. Στην καρδιά του ατρόμητου αυτού πολεμιστή, του Άνδρα με το άλφα Κεφαλαίο,ποτέ δεν έλειψε η ΑΓΑΠΗ και ο ΕΡΩΤΑΣ που καθοδηγούσαν τη ζωή και το ΕΡΓΟ του.
Ο Διηνέκης έμεινε γνωστός εξαιτίας της απάντησης του «καλύτερα, θα πολεμήσουμε υπό σκιά». Η φράση αυτή έμελλε να γίνει συνώνυμη της ανδρείας, της τόλμης και της περιφρόνησης του θανάτου, μιας και αυτός όταν έρχεται στο πεδίο της μάχης, τιμημένα, αποτελεί το ύψιστο ιδανικό κάποιου για τη χώρα – πόλη του.
Ο Ηρόδοτος μας πληροφορεί ότι την τρίτη και τελευταία μέρα της μάχης και αφού ο Λεωνίδας είχε πληγωθεί θανάσιμα, ο Διηνέκης μαζί με ορισμένους από τους συντρόφους του 4 φορές τράβηξαν το πτώμα του από τα χέρια των εχθρών μέχρις ότου πέθαναν όλοι τους από τον καταιγισμό βελών.
Τη συνέχεια τη γνωρίζετε όλοι. Οι Βάρβαροι διάβηκαν τα Στενά, αφού άφησαν πάνω από 10.000 νεκρούς, πολλούς από το τάγμα των Αθανάτων(προσωπική φρουρά του Ξέρξη) και δύο συγγενείς εξ αίματος του Βασιλιά τους.
Στη Σαλαμίνα έμελλε να γραφτεί το τέλος τους και ο υγρός τους τάφος.
Ντροπιασμένος ο Ξέρξης και απαρηγόρητος πήρε το μάθημά του και επέστρεψε στην Πατρίδα του,χωρίς να πραγματοποιήσει τον πρωταρχικό και στρατηγικό του στόχο, να προσθέσει δηλαδή την Ευρώπη και την Ελλάδα που την ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗΚΕ, στον ατέλειωτο κατάλογο των επαρχιών του, που αποτελούσαν το αχανές Περσικό Κράτος του Δαρείου, του Κύρου και των προγόνων τους.(Δύο φορές οι Έλληνες σταμάτησαν με την Ανδρεία και το θάρρος τους, με το ίδιο τους το Αίμα την επέλαση των απολίτιστων Βαρβάρων της Ανατολής που στόχο είχε να υποτάξει την Ευρώπη ολάκερη. Τον Αύγουστο του 480 π.Χ από τους Πέρσες και το 1821 όπου τα σύνορα της αχανούς Οθωμανικής αυτοκρατορίας έφτασαν μέχρι την Αυστρο-Ουγγαρία. Αν πέρναγαν οι Βάρβαροι σήμερα δεν θα υπήρχε η Ευρώπη να μας κουνά απειλητικά το δάχτυλο, πράγμα που οι ευρω-πέη ηγέτες γνωρίζουν αλλά προκλητικά αποσιωπούν).
Το παράδοξο με τον Διηνέκη ήταν πως κανονικά δεν είχε το δικαίωμα να πολεμήσει στην μάχη των Θερμοπυλών, διότι έπρεπε βάσει του Σπαρτιατικού Νόμου του Λυκούργου, να έχει τουλάχιστον ένα γιο για να συνεχίσει την γενιά του. Ο Διηνέκης αντίθετα είχε 4 κόρες, όμως μέσω της παρέμβασης της συζύγου του Αρέτης, ισχυρίστηκε πως μια δούλη γέννησε το γιο του Ιδιοτυχίδη κι έτσι του δόθηκε το δικαίωμα να λάβει μέρος στη μάχη. Η ίδια η Αρέτη που τον λάτρευε, πριν ακόμη γνωρίσει τον αδελφό του και πρώτο της σύζυγο Ιατροκλή, (ο πατέρας της αυτόν διάλεξε ως σύζυγο και ο Ιατροκλής τη ζήτησε από τα 13 της χρόνια),αυτή φρόντισε να μην του στερήσει τη χαρά της δόξας, να πολεμήσει και να πεθάνει σαν δαφνοστεφανωμένος ήρωας.
“Οι θεοί πάνε πάντα ένα βήμα μπροστά από μας” ε’ιπε η Αρέτη. ” Μας κάνουν ν΄αγαπήσουμε αυτόν που δεν πρέπει κι ύστερα μας στερούν αυτόν που θέλει η καρδιά μας”.
“Σκοτώνουν αυτούς που πρέπει να ζήσουν και χαρίζουν τη ζωή σ΄αυτούς που αξίζει να πεθάνουν”.
” Το γιατί, το γνωρίζουν μόνο αυτοί”.
” Οι γυναίκες των άλλων πόλεων θαυμάζουν τις Σπαρτιάτισσες. Πώς μπορούν, σκέφτονται, να στέκονται στητές και αδάκρυτες, όταν τους φέρνουν τα τσακισμένα κορμιά των ανδρών τους ή των παιδιών τους να ταφούν στην πατρίδα ή ακόμα χειρότερα, όταν τους θάβουν σε ξένη γη,χωρίς να έχουν τίποτα δικό τους, έξω από την ψυχρή μνήμη, να σφίξουν πάνω στην καρδιά τους; Αυτές οι γυναίκες νομίζουν πως είμαστε από σκληρό υλικό ή μήπως νομίζουν πως αγαπάμε τους άντρες μας λιγότερο από αυτές; Ότι οι καρδιές μας είναι φτιαγμένες από πέτρα ή ατσάλι; Μήπως φαντάζονται ότι η θλίψη μας είναι λιγότερη επειδή την κρύβουμε μέσα στα σπλάχνα μας;”
“ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ ΜΝΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ. Η ΣΠΑΡΤΗ, ΑΝΤΡΕΣ!!!!”
Αυτές ήταν οι σκέψεις που εκμηστηρεύτηκε η δέσποινα Αρέτη, η ατρόμητη Σπαρτιάτισσα που αδάκρυτη χαιρέτησε τον Άνδρα που αγάπησε και τίμησε σ΄όλη της τη ζωή,το Διηνέκη, λίγο πριν αυτός πάρει το δρόμο των Θερμοπυλών. Ένα δρόμο που όλοι γνώριζαν πως ήταν δίχως επιστρτοφή.
Ο Διηνέκης ήταν ένας από τους γενναιότερους και πιο διακεκριμένους Σπαρτιάτες, γνωστός για τη μεγάλη του εμπειρία, αφού είχε πολεμήσει σε πάρα πολλές μάχες. Ήταν αγαπητός στο Λεωνίδα και υπάρχουν αποσπάσματα που τους παρουσιάζουν να γευματίζουν μαζί.Είναι ο άνδρας που την πέμπτη ημέρα της Μάχης μπήκε στη σκηνή του Ξέρξη μαζί με τον Αλέξανδρο και τον Ολυμπιονίκη Πολύνεικο και λίγο έλλειψε να αποκεφαλίσουν τον ίδιο τον Ξέρξη στη σκηνή του.
Είναι σχετικά άσημο πρόσωπο, αφού δεν αναφέρεται σε πολλά βιβλία. Παρόλ’ αυτά, είναι άξιος θαυμασμού για την ανδρεία του και την αποφασιστικότητα του:
Συμβολίζει τον μέσο Σπαρτιάτη που με την αυταπάρνησή του θυσιάζει τη ζωή του στο πεδίο της μάχης με σκοπό την αιώνια δόξα και την ελευθερία της πατρίδας του.
Ο Διηνέκης πέρασε στην Ιστορία και στην καρδιά μας. Μπορεί τα βιβλία να μην τον αναφέρουν. Τα γονίδια τα δικά μας όμως, όπως κουβαλούν όλες τις ιστορικές μνήμες αναλλοίωτες στο διάβα των χρόνων, έτσι θυμόμαστε και μνημονεύουμε αυτόν τον Άνδρα με σεβασμό και ευγνωμοσύνη,2.500 χρόνια μετά και πάντα, στους Αιώνες των Αιώνων.
Μαζί του το Λεωνίδα και όλους τους 300 που αποτελούν ύψιστο ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ για τους νέους κι εμάς τους μεγαλύτερους.
Μνημονεύω εδώ εκτός από το Λεωνίδα και το Διηνέκη τους Ολυμπιονίκες αδελφούς Αλφεό και Μάρωνα παιδιά του Ορσιφάντου που διέπρεψαν στο πεδίο της Μάχης με τα Αριστεία Ανδρείας. (Ήταν αυτοί που μαζί με το Διηνέκη έφτασαν νύχτα στη σκηνή του Ξέρξη και παρά λίγο να του έπαιρναν το κεφάλι αν δεν πρόφταινε ο Μαρδόνιος και ο Ορόντης, αρχηγός των Αθανάτων, να αποτρέψουν το μοιραίο).
Επίσης θα ήταν αδόκιμο να μην αναφέρω την Ανδρεία των 700 Θεσπιέων και την αίσθηση της Ελευθερίας της Βούλησης που τους διέκρινε.Αφού ο Λεωνίδας τους “έδιωξε” από το πεδίο της Μάχης με το σκεπτικό να φανούν πιο χρήσιμοι στην εξέλιξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων, εκείνοι αρνήθηκαν και παρέμειναν στο πλευρό του έχοντας απόλυτα τη γνώση του θανάσιμου κινδύνου και του θανάτου που τους περίμενε.Σχεδόν κανείς δεν αναφέρει τίποτα για τους Θεσπιείς και την παράτολμη ηθελημένη τους απόφαση. Κανείς δεν ξέρει ποιος ήταν ο επικεφαλής τους. Γνωρίζουμε μόνο πως στη Μάχη διέπρεψε και διακρίθηκε ο Διθύραμβος, ο γιος του Αρματίδη.
Τέλος οι αρχαίοι μας πρόγονοι πίστευαν πως:
ΜΟΝΟ ΟΙ ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΗΡΩΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΝΑΙΟΙ ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥΣ.
Φαίνεται αγαπητοί μου πως μερικοί Άνδρες όπως ο Διηνέκης άγγιξαν και τις δύο έννοιες, αφού ότι κατάφεραν δεν το έπραξαν με τα λόγια ή τη φαντασία τους μέσα στη μοναχικότητά τους, αλλά σ΄ένα πραγματικό κοσμοϊστορικό γεγονός μαζί με τους συντρόφους τους, που άλλο τέτοιο παρόμοιο δεν έχει επιδείξει η Παγκόσμια Ιστορία.
Λευτερώθηκαν και λευτέρωσαν πρώτα το Σώμα τους, ύστερα την Ψυχή τους κι απομείναμε μεις οι σύγχρονοι “επαίτες”, γιοι και κόρες δικές τους, με μια άσβεστη μνήμη στο Νου μας, με μια γλυκειά τρεμούλα στην καρδιά μας και μια φωτεινή Σκέψη:
-Διώξτε το φόβο και τον πανικό από την καρδιά σας Έλληνες!!!, θα έλεγε σήμερα ο Διηνέκης.
Σαν σημάνει το σήμαντρο της Λύτρωσης από τα δεσμά μας,
Κι εμείς θα λευτερωθούμε Αδέρφια κι αδερφές μου!
ΠΗΓΗ
