Τελικῶς τὸ διαδίκτυον μὲ ξαφνιάζει!
Ἄλλα ἔψαχνα κι ἄλλα βρῆκα! Καὶ μάλλιστα αὐτὰ ποὺ βρῆκα μὲ ἔκαναν νὰ χαμογελάσω. Roxelana σήμερα. Μία Οὐκρανή, ποὺ κατὰ τὸν συγγραφέα τοῦ παρακάτω κειμένου, ἄλλαξε τὴν ἱστορία τῆς Τουρκίας. Τὸ θαυμάσιο βέβαια σὲ ὅλα αὐτὰ εἶναι ἡ ἐπιβεβαίωσις πὼς ἡ ἀνάδειξις τῆς Τουρκίας σὲ βασικὸ καὶ ὑπολογίσιμο πολιτικὸ καὶ στρατιωτικὸ παράγοντα τῆς περιοχῆς μας, εἶναι κατὰ κύριον λόγο ὁ παράγων τύχη. Ἤ διαφορετικῶς ἡ ἐκ τοῦ προχείρου ἀνάδειξις τους, ποὺ βασιζόταν στὴν ἰσχὺ τῶν χαρεμιῶν, καθῶς ἐπίσης καὶ τῶν διαφόρων παραγόντων καὶ ὑψηλῶν προσώπων τοῦ παλατιοῦ, κι ὄχι στὴν ἰσχὺ ἑνὸς κεντρικοῦ ἐγκεφάλου ἤ κάποιας συγκεκριμένης πολιτικῆς στάσεως. Ἐὰν δῆλα δὴ ὁ ὑποψήφιος σουλτᾶνος δὲν ἄρεσε σὲ κάποιους κύκλους, πολὺ εὔκολα βρισκόταν πνιγμένος ἤ στραγγαλισμένος. Ἀντιθέτως, αὐτὸς ποὺ ἦταν ἀρεστὸς εἶχε καὶ πιθανότητες στὴν κατάληψιν τῆς ἐξουσίας. Μία γενικοτέρα στάσις ὅμως ποὺ δὲν βασιζόταν στὶς ἱκανότητες τοῦ ὑποψηφίου προσώπου γιὰ τὴν ἐξουσία ἀλλὰ στὰ μικροσυμφέροντα ποὺ ἐξυπηρετοῦσαν ἤ ὄχι προσωπικὲς βλέψεις. Κάτι ποὺ φυσικὰ θὰ μποροῦσε νὰ ἀποδειχθῇ ἐπιζήμιον γιὰ μίαν αὐτοκρατορία, ὅπως ἡ ὀθωμανική. Ὅπως καὶ τελικῶς ἀπεδείχθῃ!
Ἄς μὴν βλέπουμε μόνον τὴν συνολικὴ ἱστορία τῆς ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας καὶ τὴν πορεία τῶν Τούρκων ἀπὸ τὰ βάθη τῆς Ἀσίας ἔως τὰ μέρη μας, συνολικῶς. Ὁ περιορισμὸς τοῦ βλέμματός μας ὀφείλεται στὸ πρόσκαιρον τοῦ βίου μας. Εὐτυχῶς, ἤ δυστυχῶς, ἡ κάθε πράξις, μικρὴ ἤ μεγάλη, εἶναι τμῆμα μίας ἁλυσίδας γεγονότων, ἱκανῶν νὰ δημιουργήσουν ἤ νὰ καταστρέψουν ὁλόκληρες αὐτοκρατορίες. Εὐτυχῶς δῆλα δή… Διότι φαντάζεστε νά μήν ὑπεισερχόταν ὁ παράγων τῆς ἀνθρωπίνου ἀδυναμίας στήν συνολική ἱστορία; Ἀλοίμονό μας!
Roxelana η σκλάβα που άλλαξε την ιστορία
“Did you know that the reason why the Ottoman Empire lost its power was a woman”Ήτανε ένα βραδάκι πριν λίγο καιρό , μόλις είχε πρωτοβγεί η τσιγαροαπαγόρευση , όταν όπως είχα βγει από την ταβέρνα που έτρωγα για να καπνίσω, έπεσα σε έναν Τούρκο. Ο ίδιος σεβντάς του τσιγάρου μας έκανε να πιάσουμε κουβέντα που τι άλλο θα ήταν απο τα της γειτονίας μας. -…και πώς από εδώ τουρκε -…και πώς σου φαίνεται η Ελλάδα τούρκε -…και τι χαμπέρια από την τουρκιά ρώταγα εγώ με τα τσάτρα πάτρα αγγλικά μου.
Αυτός ήταν εμπορικός αντιπρόσωπος ή κάτι τέτοιο, που έμαθε ότι γαμιόμαστε και πλάκωσε και αυτός. Το ένα τσιγάρο έφερε το άλλο και η κουβέντα πήγε σε παλιά ιστορικά θέματα μιας και ξυνόμασταν και οι δύο. Εγώ με την “ευγένεια του οικοδεσπότη” το πήγαινα στην συγγένεια των λαών και αυτός μίλαγε για την μεγάλη πολυπολιτισμική Οθωμανική αυτοκρατορία . Εκεί ήταν που μου πετάει το “Did you know that the reason why the Ottoman Empire lost its power was a woman” και μένω άναυδος.
Όχι δεν το ήξερα . Σιγά τώρα . Ποια γυναίκα ήταν αυτή, την ήξερε η μάνα της ? Ο τούρκος σοβαρολογούσε .Roxelana την έλεγαν μου είπε και εγώ μειλίχια χαμογελούσα. Κάπου εκεί τελείωσε η κουβέντα μας αφού είχαμε κάνει από τρία τσιγάρα και η γυναίκα μου έστειλε τον γιο μου να δει αν είμαι καλά ή με πάτησε το τρένο.
Μαζεύτηκα μέσα λοιπόν και για να μην με νομίσει ο τούρκος τίποτα τελευταίο έστειλα στην παρέα του δύο κατοσταράκια κρασί από αυτό που πίνανε.
Ο Σουλεϊμάν
Είχε την ικανότητα, όλα αυτά τα δώρα να τα αξιοποιήσει προς όφελος της αυτοκρατορίας, οδηγώντας την στην ακμή της δόξας και της δυνάμεως της. Διπλασίασε τα έσοδα του κράτους με απάνθρωπη όμως φορολογία. Έκτισε πολλά δημόσια κτήρια και κοινωφελή έργα όπως υδραγωγεία, γέφυρες και δρόμους.
Το χαρέμι του
Και βέβαια σαν σουλτάνος μιας ολάκερης αυτοκρατορίας είχε και το χαρέμι του με καμμιά 300αρια παλλακίδες. Εκεί στο αυτοκρατορικό χαρέμι ζούσε η βασιλομήτωρ Βαλιδέ σουλτάν, οι αδελφές του σουλτάνου, οι παλλακίδες με τις οποίες διασκέδαζε στην κρεβατοκάμαρή του και αναρίθμητες ακόμη γυναίκες επιφορτισμένες με την οργάνωση και τη διοίκηση του γυναικωνίτη. Η ιεραρχία του χαρεμιού είχε ως εξής : Στην κορυφή της ιεραρχίας ήταν η αξιοσέβαστη βασιλομήτωρ βαλιδέ σουλτάν, που απολάμβανε ελευθερία, δύναμη και πλούτο. Μετά ακολουθούσε ο μεγάλος μαύρος ευνούχος, στην συνέχεια η μπας καντίν εφέντι, δηλαδή η μητέρα του διαδόχου, οι χασεκί σουλτάν, μητέρες των γιων του σουλτάνου, οι χασεκί καντίν, μητέρες των θυγατέρων του σουλτάνου και πάει λέγοντας. Η Βαλιδέ σουλτάν κάθε χρόνο την παραμονή του Κουρμπάν Μπαϊράμ χάριζε στον γιο της και μια καινούργια σκλάβα. Ομορφότερες θεωρούνταν οι κοπέλες από τον Καύκασο, τη Γεωργία, τη Ρωσία και την Αμπχαζία, λόγω της λευκότητας του δέρματος κυρίως αλλά και της κορμοστασιάς τους. Η τιμή αυτών κοριτσιών στα σκλαβοπάζαρα όπου τις εντόπιζαν οι προμηθευτές της Αυλής – η ηλικία τους κυμαινόταν από τις «άγουρες» 5χρονες ως τις «σιτεμένες» 20άρες – κυμαινόταν από 1.000 ως 2.000 κουρούς, τιμή ιδιαίτερα χαμηλή αν σκεφτεί κανείς ότι εκείνη την εποχή ένα άλογο κόστιζε όχι λιγότερο από 5.000 κουρούς. Μόλις το «εμπόρευμα» έφτανε στο χαρέμι εξεταζόταν από έμπειρους ευνούχους και το παρουσίαζαν στη Βαλιδέ. Όσες από τις κοπέλες δεν ήταν μουσουλμάνες προσηλυτίζονταν στο Ισλάμ γιατί ο σουλτάνος δεν μπορούσε να κοιμηθεί με «άπιστες» και έπαιρναν καινούργια ονόματα, που ταίριαζαν στις ιδιότητες και στα εξωτερικά χαρακτηριστικά τους, όπως λόγου χάριν Γκιουλμπαχάρ (Ρόδο της Ανοιξης) ή Γκιουλμπεγιάζ (Ροδόλευκη). Εννιά χρόνια αργότερα, σε περίπτωση που ο σουλτάνος δεν τις επέλεγε για να περάσει μαζί τους έστω και μια νύχτα, τα κορίτσια αυτά είχαν το δικαίωμα να φύγουν και ο πολυχρονεμένος εγγυόταν για την ελευθερία τους και τις προίκιζε ώστε να μπορέσουν να παντρευτούν και να μην κακοπέσουν.
Η ζωή μες το χαρέμι ήταν άνετη και πληκτική Η ημέρα ξεκινούσε με καθαρισμό και προσευχή. Μετά έπιναν καφέ, κάπνιζαν ναργιλέ, έτρωγαν λουκούμια και πλουσιότατο γεύμα, έλεγαν τα χαρτιά. Καμιά φορά έβλεπαν Καραγκιόζη. Έβγαιναν περίπατο στους κήπους του ανακτόρου, όπου μάζευαν λουλούδια και έπαιζαν παιδιάστικα παιχνίδια, όπως τυφλόμυγα ή προσπαθούσαν να ισορροπήσουν καθισμένες ανάποδα σε έναν γάιδαρο. Τα καλοκαίρια βουτούσαν στα σιντριβάνια για να δροσιστούν και ο σουλτάνος από το παράθυρο τούς πετούσε μαργαριτάρια και διαμάντια και διάλεγε την οδαλίσκη της νύχτας. Ένας άλλος χώρος για την ηδονή του βλέμματος ήταν και το χαμάμ. Οι γυναίκες του χαρεμιού φημίζονταν για το μεταξένιο δέρμα τους -άλλωστε η καθαριότητα ήταν εξαγνισμός, και στο ανάκτορο υπήρχαν περίπου 30 χαμάμ.
Ντυμένες με βαριά χρυσοκέντητα υφάσματα, φορτωμένες με πολύτιμους λίθους, οι γυναίκες του χαρεμιού άλλες δέχονταν τη μοίρα τους κι άλλες ασφυκτιούσαν. Όμως, όλες όφειλαν να υπακούουν στους αυστηρούς κανόνες της θηλυκής τους κοινωνίας και όποια ήταν απείθαρχη την τιμωρούσαν με ξυλοδαρμό, απομόνωση ή την απέπεμπαν από το χαρέμι και δεν είχε καμιά ελπίδα να παντρευτεί. Για τα πιο βαριά παραπτώματα (εάν έκλεβε, έκανε μάγια ή είχε σεξουαλική δραστηριότητα) η τιμωρία ήταν να την πετάξουν στραγγαλισμένη ή ζωντανή στο Βόσπορο.
«όταν ο σουλτάνος ήθελε να διασκεδάσει με κάποιες οδαλίσκες ψιθύριζε το όνομά τους στο αυτί της μπας καντίν, η οποία φρόντιζε να τις στείλει στα ιδιαίτερα δωμάτιά του. Εκεί ο πολυχρονεμένος τις παρατηρούσε με την ησυχία του και μόλις αποφάσιζε με ποια ήθελε να πλαγιάσει τής έδινε το μαντίλι του. Κι όταν η νεαρή σκλάβα, πλυμένη και καλοντυμένη έμπαινε στην κρεβατοκάμαρα του αφέντη, όφειλε να περπατήσει στα τέσσερα για να φτάσει ως το κρεβάτι του…» γράφει ο Ενετός πρεσβευτής της Υψηλής πύλης και κάνει τα όνειρα των χριστιανών ανήσυχα. Στον εσωτερικό κόσμο του χαρεμιού ήταν τεράστια τιμή να σε διαλέξει ο σουλτάνος ακόμα και για μια μόνο νύκτα. αφού αυτόματα ανέβαινε στην ιεραρχία .
Τελικά το χαρέμι ήταν αυτό που έλεγε το κοράνι «Η γυναίκα είναι ένας αγρός, ένα είδος ιδιοκτησίας που ο σύζυγος μπορεί να χρησιμοποιεί κατά βούληση» και οι τούρκοι με την πολυπολιτισμική κουλτούρα τους δεν μπαίνανε στην διαδικασία “να βρούμε μια γαλαζοαίματη να τις κάνουμε παιδιά μην αλλοιωθεί η φάρα μας” όπως κάνανε στην δύση. Του είχανε του αυτοκράτορα-σουλτάνου ένα σωρό γυναίκες και αυτός όπου προλάβαινε βάτευε. Έκανε ο σουλτάνος ένα σκασμό παιδιά και μετά το θάνατό του εάν δεν είχε ορίσει κάποιο διάδοχο όσο ζούσε, πλακωνόντουσαν μεταξύ τους και ο δυνατότερος από όλες τις απόψεις γινότανε σουλτάνος . Εύκολα πράματα
Η Ρωξελάνα
Φαίνεται πως του άρεσε η πρώτη βραδιά μαζί της και την ζήτησε και την επομένη φορά και την μεθεπομένη και την ξαναμεθεπομένη παραμελώντας ένα χαρέμι τριακοσίων γυναικών
Ο κόσμος του χαρεμιού σε σύντομο χρονικό διάστημα ήρθε ο πάνω κάτω.
Η Μαχιντεβράν μια πανέμορφη ψηλή Αρναούτισα που είχε μετονομαστεί Γκιούλμπαχάρ (Ανοιξιάτικο Ρόδο,) και ήταν μητέρα του Μουσταφά, του μεγαλύτερου γιου του σουλτάνου και διαδόχου του , δεν άργησε να αντιληφθεί ότι ο σουλτάνος είχε σαγηνευτεί από τη νεοφερμένη στο χαρέμι και διαβλέποντας τον κίνδυνο να περάσει η ίδια σε δεύτερη μοίρα, ενώ ήταν η πρώτη που είχε τεθεί στην «υπηρεσία της Μεγαλειότητός του», άρχισε να της κάνει γυμνάσια κάποια μέρα μάλιστα της έγδαρε το πρόσωπο με τα νύχια αποκαλώντας την «προδότρια » και «βρωμερό κρέας»
Λίγο αργότερα ο σουλτάνος κάλεσε την Ρωξελάνα να πάει κοντά του και αυτή πρωτάκουστα αρνείται να εκτελέσει την επιθυμία του, λέγοντας πως ήταν ανάξια της εύνοιάς του, επειδή την είχαν αποκαλέσει «βρομερό κρέας». Ο σουλτάνος ρώτησε, έμαθε τι είχε συμβεί είδε και το μουτράκι της Ρωξελάνας γδαρμένο και η Μαχιντεβράν εκδιώχθηκε αμέσως από το παλάτι. Στην συνέχεια ο Σουλεϊμάν προσκολλάτε ακόμα περισσότερο απάνω της αφήνοντας το χαρέμι του απότιστο. Η Ρωξελάνα απέκτησε πολύ γρήγορα μεγάλη δύναμη όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία του οθωμανικού οίκου . Και η δύναμή της αυξάνεται αφού σύντομα κάνει και γιο του Σουλειμάν τον Μωάμεθ και καπάκι τον Σελήμ και τον Βαγιαζήτ.
Η πολιορκία της Βιέννης
Έτσι στις 10 Απριλίου του 1529 ο Σουλεϊμάν αναχώρησε από την Κωνσταντινούπολη με στρατό 120.000 ανδρών, ο οποίος συνοδευόταν από 200.000 βοηθητικό προσωπικό και ακολούθους του, για την αυστριακή πρωτεύουσα, τη Βιέννη. Καθ’ οδόν, ο τεράστιος στρατός καταλάμβανε πόλεις και έκανε επιδρομές στην ύπαιθρο για να αποκτά τρόφιμα και σκλάβους.
Εν τω μεταξύ η Βιέννη προετοιμαζόταν για την επικείμενη σύγκρουση υπό τη στρατιωτική ηγεσία του κόμη Νικόλας φον Ζαλμ Ράιφερσαϊντ και του Βίλχελμ φον Ρόγκεντορφ. Το έργο τους φαινόταν ακατόρθωτο. Τα τείχη της πόλης, πλάτους μόλις 1,5-2 μέτρων, ήταν σχεδιασμένα για να αποκρούουν επιδρομές του Μεσαίωνα και όχι το προηγμένο πυροβολικό των Τούρκων. Ολόκληρη η αυστριακή φρουρά αριθμούσε μόλις 20.000 στρατιώτες με 72 κανόνια. Οι μοναδικές ενισχύσεις που έφθασαν στην πόλη ήταν ένα απόσπασμα από 700 μουσκετοφόρους από την Ισπανία.
Παρά τα μειονεκτήματα της, η Βιέννη είχε αρκετούς φυσικούς παράγοντες για ενίσχυση της άμυνας της. Ο Δούναβης εμπόδιζε οποιαδήποτε πρόσβαση από βορρά και ο μικρός πλωτός δίαυλος Βίνερ, που βρισκόταν στα ανατολικά, άφηνε μόνο τον νότο και τη δύση απροστάτευτους. Οι Βιεννέζοι στρατηγοί εκμεταλλεύθηκαν στο έπακρο τις εβδομάδες που προηγήθηκαν της άφιξης των Τούρκων. Γκρέμισαν κατοικίες και άλλα κτίρια έξω από το νότιο και από το δυτικό τείχος, ώστε να ανοίξουν πεδία βολής για τα κανόνια και τα μουσκέτα τους. Έσκαψαν τάφρους και τοποθέτησαν διάφορα εμπόδια στους δρόμους της προσπέλασης. Συγκέντρωσαν εφόδια για μακρόχρονη πολιορκία εντός των τειχών και απομάκρυναν από την πόλη πολλές γυναίκες και παιδιά όχι μόνο για να μειώσουν τις ανάγκες σε τρόφιμα και εφόδια, αλλά επίσης για να περιορίσουν τα φοβερά επακόλουθα σε περίπτωση που θα νικούσαν οι Τούρκοι.
Τη Βιέννη βοήθησε σημαντικά άλλος ένας παράγοντας: το καλοκαίρι του 1529 ήταν ένα από τα πιο βροχερά της ιστορίας. Οι συνεχείς βροχοπτώσεις καθυστέρησαν την προέλαση των Οθωμανών και έκαναν δύσκολες τις συνθήκες για τον στρατό τους. Όταν τελικά έφθασαν στη Βιέννη τον Οκτώβριο, έπιανε χειμώνας και οι αμυνόμενοι είχαν προετοιμαστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Ο Σουλεϊμάν ζήτησε αμέσως την παράδοση της πόλης. Όταν πήρε αρνητική απάντηση, άρχισε έναν καταιγισμό πυρός εναντίον των τειχών της με τα 300 κανόνια του και διέταξε τους υπονομοποιούς του (λαγουμιτζήδες )να σκάψουν κάτω από τα τείχη και να τοποθετήσουν εκρηκτικές ύλες για να τα γκρεμίσουν.
Οι Αυστριακοί έβγαιναν από τα τείχη για να επιτεθούν στους μηχανικούς και στους πυροβολητές αλλά και για να σκάψουν αντιτάφρους. Αρκετές φορές κατά τις επόμενες τρεις εβδομάδες το πυροβολικό και τα εκρηκτικά των εισβολέων δημιούργησαν μικρά ρήγματα στα τείχη, αλλά οι Βιεννέζοι στρατιώτες έκλειναν γρήγορα τα κενά και απέκρουαν οποιαδήποτε είσοδο στην πόλη.
Στις 12 Οκτωβρίου οι ψυχροί χειμερινοί άνεμοι σάρωναν τη Βιέννη.
Τα γράμματα του Σουλεϊμάν στην Ρωξελάνα «Επιτέλους, θα ενωθούν οι ψυχές, οι σκέψεις, η φαντασία, η καρδιά μου, όλο το είναι μου με σένα, μοναδική αγάπη μου» , δείχνουν την ψυχική του κατάσταση και κείνη του απαντούσε: «Κύριέ μου, η απουσία σας μού έχει ανάψει πυρκαγιά που δεν μπορώ να σβήσω. Λυπηθείτε με που υποφέρω και γράψτε μου ένα γράμμα, μόλις μπορέσετε, ώστε να βρω λίγη παρηγοριά».
Ο Σουλεϊμάν διέταξε άλλη μια επίθεση με τους γενίτσαρους επικεφαλής. Δυο υπόγειες εκρήξεις κοντά στη νότια πύλη άνοιξαν για λίγο τον δρόμο στους μισθοφόρους, αλλά οι υπερασπιστές της πόλης έκλεισαν το κενό και σκότωσαν πάνω από 1.200 εχθρούς. Δυο ημέρες αργότερα ο Σουλεϊμάν έδωσε εντολή για μια τελευταία επίθεση και πάλι οι Βιεννέζοι την απέκρουσαν και πάλι με επιτυχία.
Αυτό ήταν!
Ο Σουλεϊμάν είχε αποτύχει για πρώτη φορά. Δεκάδες από τους ανίκητους μέχρι τότε γενίτσαρους βρίσκονταν νεκροί έξω από τα τείχη της πόλης. Ο τουρκικός στρατός δεν είχε πλέον άλλη επιλογή παρά να κάψει το τεράστιο στρατόπεδο του και να γυρίσει πίσω στην Κωνσταντινούπολη. Πριν όμως γίνει αυτό, έσφαξαν τους χιλιάδες αιχμαλώτους που είχαν πιάσει καθ’ οδόν προς τη Βιέννη. Στη διάρκεια της πορείας τους, πολύ περισσότεροι Τούρκοι πέθαναν από τις εφόδους εχθρικών ομάδων που χτυπούσαν τις πτέρυγες του στρατού τους.
Η αποτυχία στη Βιέννη δεν μείωσε σημαντικά την ισχύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, σταμάτησε όμως την προέλαση των μουσουλμάνων στην Ευρώπη. Ο Σουλεϊμάν και ο στρατός του σημείωσαν πολλές επιτυχίες μετά τη Βιέννη, αλλά αυτές οι νίκες έγιναν στην Ανατολή εναντίον των Περσών και όχι στη Δύση κατά των Ευρωπαίων. Μετά τη μάχη της Βιέννης οι χώρες της Δύσης έπαψαν να θεωρούν ανίκητους τους Τούρκους και τους γενίτσαρους.
Αν ο Σουλεϊμάν είχε κατακτήσει τη Βιέννη, ο στρατός του θα συνέχιζε την επίθεσή του κατά των γερμανικών επαρχιών την επόμενη άνοιξη. Υπήρχε συνεπώς μεγάλη πιθανότητα ότι η αυτοκρατορία του Σουλεϊμάν θα έφθανε τελικά μέχρι τη Βόρεια θάλασσα, παρά τη συμμαχία του με τη Γαλλία. Αντιθέτως, όμως μετά τη Βιέννη οι Οθωμανοί δεν τόλμησαν να επιτεθούν ξανά στην Ευρώπη , Η ισχύς και η επιρροή της αυτοκρατορίας τους είχε αρχίσει να παρακμάζει αργά αλλά σταθερά. Η ανεπιτυχής πολιορκία της Βιέννης από τους Οθωμανούς Τούρκους το 1529 χαρακτήρισε την αρχή της μακράς παρακμής της αυτοκρατορίας τους. Σταμάτησε επίσης την προώθηση του Ισλάμ στην κεντρική και στη δυτική Ευρώπη, διασφαλίζοντας έτσι την κυριαρχία του χριστιανισμού σε αυτήν την περιοχή.
Σύμφωνα με την τούρκικη ιστοριογραφία την ημέρα που ο Σουλειμάν αποφάσισε να γυρίσει στην αγκαλιά της αγαπημένης του οι λαγουμιτζήδες είχαν καταφέρει να σκάψουν δίοδο στην πόλη χωρίς να γίνουν αντιληπτοί.
Η κυριαρχία της Ρωξελάνας
Γυρνώντας στην Πόλη ο Σουλεϊμάν σκέφτεται τα παντρολογήματα
Ο γάμος τους έγινε στα 1534, περιγράφεται από τον Βρετανό παρατηρητή σερ Τζορτζ Γιανγκ: «Η τελετή έλαβε χώρα στο παλάτι και ο γάμος γιορτάστηκε με μεγάλη λαμπρότητα. Ο λαός πρόσφερε δώρα, τα σπίτια φωτίστηκαν και στολίστηκαν με γιρλάντες. Παντού έπαιζε μουσική, παντού γλεντούσανε, παντού χορεύανε. Στον βυζαντινό ιππόδρομο έγινε μια μεγάλη τελετή. Το θεωρείο της σουλτάνας και της ακολουθίας της ήταν καλυμμένο με επίχρυσα καφασωτά. Μέσα από αυτά η Ρωξελάνη παρακολουθούσε κονταρομαχίες, στις οποίες έλαβαν μέρος χριστιανοί ιππότες και μουσουλμάνοι αξιωματούχοι, νούμερα με ακροβάτες και ζογκλέρ και μια παρέλαση άγριων ζώων, ανάμεσα στα οποία ξεχώριζαν οι καμηλοπαρδάλεις με τους μακρούς λαιμούς τους, που έφταναν μέχρι τον ουρανό…».
Και βέβαια αφού παντρεύτηκαν η Ρωξελάνα έπρεπε να κοιτάξει και το μέλλον των παιδιών της . Υπήρχαν τέσσερα αγόρια ο Μουσταφά, ο Μωάμεθ ο Βαγιαζήτ και ο Σελήμ. Αυτά τα παιδιά μεγάλωναν σε ένα περιβάλλον το οποίο διαρκώς τα αξιολογούσε όσον αφορούσε τις ικανότητές τους. Ο πρωτότοκος, ο Μουσταφάς ,είχε το κληρονομικό δικαίωμα να κυβερνούσε και μάλλον θα «θυσίαζε» τ’ αδέρφια του. Ο Μουσταφά, γεννημένος το 1516, ήταν γιός της πρώτης σουλτάνας, της Μαχιντεβράν (Γκιούλμπαχάρ). Αυτός προορίζετο να διαδεχθή τον πατέρα του. Δεν ήταν ένας τυχαίος άνδρας.
Είχε ισχυρή προσωπικότητα, ήταν αξιοσέβαστος, πολεμικότατος, και κατά τα λεγόμενα της εποχής εκείνης, είχε όλα τα προτερήματα του πατρός του χωρίς όμως τα ελαττώματά του. Είχε επιβληθεί στον στρατό, και λατρεύονταν από τον στρατό και τους γενιτσάρους. Επιπλέον τον αγαπούσε και ο πατέρας του (Το μέλλον της αυτοκρατορίας προβλέπετο λαμπρότατο, υπό την ηγεσία του… σύμφωνα με την τούρκικη βιβλιογραφία) Αλλά ποια μάνα θα επιφύλασε τέτοιο τέλος στα παιδιά της . Ο Μουσταφάς σιγά σιγά διαβάλλεται και μια νύχτα με εντολή του Σουλεϊμάν στραγγαλίζεται με μεταξωτό μαντήλι από κάποιον γενίτσαρο όπως ο άγραφος νόμος όριζε για να μην χυθεί το βασιλικό το αίμα. Η αιτιολογία στους διαδρόμους του παλατιού ήταν ότι συνωμότησε εναντίον του πατέρα του.
Εκτός όμως από τον Μουσταφά υπήρχε και κάποιος άλλος που στέκονταν εμπόδιο της Ρωξελάνας για να ελέγξει πλήρως τον “Μεγαλοπρεπή”
Ο μεγάλος Βεζύρης Ιμπραήμ . Αυτός που πρωτοεντόπισε την Ρωξελάνα στο σκλαβοπάζαρο και την έδωσε στην μάνα του σουλτάνου .
Γεννημένος στην Πάργα το 1493, αιχμαλωτίστηκε από πειρατές, πουλήθηκε και κάποια στιγμή κατέληξε στο παλάτι. Μιλούσε ελληνικά, περσικά, σερβοκροατικά και ιταλικά, κι έπαιζε λαούτο. Όταν τον γνώρισε ο νεαρός τότε πρίγκιπας Σουλεϊμάν, γοητεύτηκε. Οι δυο άντρες έγιναν στενοί φίλοι και μετά την ενθρόνιση του Σουλεϊμάν ο Ιμπραήμ ανελίχθηκε ταχύτατα στα υψηλότερα κρατικά αξιώματα, με αποκορύφωμα να γίνει μέγας βεζίρης το 1528. Υπήρξε ο μοναδικός στη μέχρι τότε οθωμανική ιστορία που είχε το δικαίωμα και την τιμή να έχει κρεμασμένες δίπλα στη σκηνή του έξι μαύρες αλογοουρές —το πολεμικό έμβλημα του σουλτάνου—, όσες και ο ίδιος ο σουλτάνος. Η οθωμανική κυβέρνηση είχε μεταβληθεί σε συγκυβέρνηση.
Στην προσωπική του ζωή, ο Ιμπραήμ ήταν παντρεμένος με τη Χατιτζέ, αδελφή του σουλτάνου. Την αγαπούσε αληθινά, ωστόσο, τις σεξουαλικές του ορέξεις τις ικανοποιούσε κι ένας σημαίνων έμπορος και διπλωμάτης, ο Αβίζε Γρίτι. Στο μεγαλύτερο μέρος της σταδιοδρομίας του, ο μέγας βεζίρης είχε τη σθεναρή υποστήριξη της πεθεράς του και μητέρας του σουλτάνου, Χαφσά, μιας δυναμικής γυναίκας που σπανίως έφευγε από το πλευρό του γιου της. Όταν πέθανε η Χαφσά, το 1534, μέσω του υπουργού Οικονομικών Ισκεντέρ Τσελεμπή κατηγορήθηκε ο Ιμπραήμ ότι ήθελε να μοιραστεί το σουλτανάτο, κι αυτή ήταν η αρχή του τέλους του μεγάλου βεζίρη.
Στις 15 Μαρτίου, ο Ιμπραήμ δείπνησε μαζί με το σουλτάνο, όπως συνήθιζαν να κάνουν οι δύο άντρες, κι έπειτα κοιμήθηκε σ’ ένα διπλανό δωμάτιο. Το επόμενο πρωί το πτώμα του βρέθηκε πεταμένο έξω από το παλάτι.
Τον είχαν στραγγαλίσει τη νύχτα. Η εκτέλεσή του αποτελούσε επίδειξη δύναμης της Ρωξελάνας
Αυτή είναι η ιστορία της Ρωξελάνας της Βαλιντέ Χουρέμ της σκλάβας που έγινε αυτοκράτειρα Μία ιστορία παράφορης αγάπης και δολοπλοκιών Με τον Σουλεϊμάν έκανε άλλα δύο παιδιά τον Τζιχανγκίρ και την Μιχριμάχ.
Πέθανε στις 18 του Απρίλη το 1558 μάλλον από καρδιά οκτώ χρόνια πριν τον σύζυγό της, που με τον θάνατό της βυθίστηκε σε μελαγχολία.
Το μαυσωλείο της είναι δίπλα σε αυτό του Σουλεϊμάν
Ο πρωτότοκος γιός της ο σεχζαντέ (διάδοχος) Μωάµεθ, πέθανε από ευλογιά στα 21 του χρόνια. ο δευτερότοκος γιός της Σελήμ ανέβηκε στο θρόνο ύστερα απο πόλεμο δολοπλοκιών με τα αδέρφια του .
Ήταν λάτρης των απολαύσεων ενώ αδιαφόρησε πλήρως για τα στρατιωτικά. Επηρεαζόταν εύκολα από το χαρέμι του και το τάγμα των Γενιτσάρων. Η θητεία του συμπίπτει με την απαρχή της παρακμής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Επιχείρησε εκστρατεία εναντίον της Ρωσσίας, η οποία απέτυχε παταγωδώς και στη συνέχεια κυρίευσε την Υεμένη. Παρά τις προειδοποιήσεις του Βεζύρη Μεχμέτ Σοκόλη κατέλαβε τη Κύπρο, το 1571, σφάζοντας μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Αυτή η κίνηση είχε σαν αποτέλεσμα να συνασπιστούν οι μεγάλες Ευρωπαϊκές δυνάμεις, δηλαδή η Ισπανία, το κράτος του Πάπα, η Γερμανική Αυτοκρατορία, η Βενετία και η Μάλτα, και στη ναυμαχία της Ναυπάκτου να καταστρέψουν τον Τουρκικό στόλο.
Απεβίωσε στις 12 Δεκεμβρίου του 1574 μέσα στο λουτρό του ενώ βρισκόταν σε κατάσταση μέθης. Η τούρκικη ιστοριογραφία του έδωσε το παρωνύμιο «Μάστ», που σημαίνει μέθυσος.
Κατ΄αρχήν για να κατανοήσουμε οποιαδήποτε έννοια, πρέπει να κατανοήσουμε την ίδια την φύση. Τις αρχές που η ίδια η φύση χρησιμοποιεί για να δημιουργήσει οτιδήποτε με υλική υπόσταση – κάθε τι που μπορούμε να δούμε, να ακούσουμε, να μυρίσουμε, να γευτούμε ή να αγγίξουμε.
Αφού λοιπόν είμαστε και εμείς κομμάτι της φύσης – της δημιουργίας, οφείλουμε να ακολουθήσουμε κάποιες αρχές, κάποιες Πνευματικές Αρχές.
Ποιες είναι αυτές όμως που θα μας βοηθήσουν να εξελιχθούμε, να ανελιχθούμε και κατ΄ επέκταση να ξεφύγουμε από τα δεσμά που μας έχουν επιτάξει;