Η διατροφή του πρωτόγονου ανθρώπου περιλάμβανε και τα κουκούτσια ή τους σπόρους των φρούτων, λόγω τις περιεκτικότητάς τους σε πρωτεΐνες, πολυακόρεστα λιπαρά και άλλα θρεπτικά στοιχεία. Σήμερα, η διατροφή μας έχει αλλάξει, δεν ψάχνουμε πια τα «γιατρικά» μας στη φύση. Έτσι, εξορίσαμε από τη διατροφή μας, μαζί με άλλες πικρές τροφές και τα θρεπτικά κουκούτσια (πυρήνες) του βερίκοκου.
Το συστατικό που δίνει στους πυρήνες του βερίκοκου τη δύναμή τους είναι η βιταμίνη Β17 ή αμυγδαλίνη ή λετρίνη. Η πικρή λοιπόν Β17, που δεν βρίσκεται στις επεξεργασμένες τροφές, θεωρείται η κατεξοχήν αντικαρκινική βιταμίνη. Πιστεύεται ότι η χρόνια ανεπάρκεια σε αμυγδαλίνη (Β17) οδηγεί σε μείωση της αντίστασης του οργανισμού στην ανάπτυξη κακοήθειας.
Η αμυγδαλίνη εξήχθη από τα κουκούτσια πριν εκατό περίπου χρόνια και έχει καταγραφεί στα φαρμακολογικά λεξικά από τότε, καθώς δεν είναι τοξική. Αν και περιέχει κυάνιο, επειδή αυτό βρίσκεται στη φυσική του μορφή είναι χημικά αδρανές. Έτσι, η αμυγδαλίνη για ορισμένους είναι λιγότερο τοξική από ότι το αλάτι ή η ζάχαρη.
Οι λαοί που ακόμα διατηρούν παραδοσιακές διατροφικές συνήθειες, εμφανίζουν πολύ μικρότερα ποσοστά εμφάνισης καρκίνου. Αυτό και μόνο είναι κάτι που προκαλεί εντύπωση. Οι συγκεκριμένες διατροφές, εκτός των άλλων, είναι συνήθως πλούσιες σε τροφές που περιέχουν αμυγδαλίνη. Ο πυρήνας του βερίκοκου σίγουρα δεν είναι για πέταμα. Ήταν βασικό στοιχείο στη διατροφή πολλών λαών, όπως ορισμένων φυλών Ινδιάνων, στους οποίους δεν είχε ποτέ καταγραφεί ούτε ένα περιστατικό εμφάνισης καρκίνου. Ο πυρήνας του βερίκοκου μάλιστα έχει τα υψηλότερα επίπεδα βιταμίνης Β17 από όλα τα υπόλοιπα φρούτα.
Σύμφωνα με μια πληθώρα μελετών, η αμυγδαλίνη επιτίθεται κατευθείαν στα καρκινικά κύτταρα.
Συγκεκριμένα σύμφωνα με τον ερευνητή Ernest Krebs, ο οποίος και την ανακάλυψε, η Β17 βοηθά στην πρόληψη και τη θεραπεία του καρκίνου.
Η βιταμίνη Β17 (αμυγδαλίνη) που βρίσκεται και στα πικραμύγδαλα και στο κουκούτσι του βερίκοκου χρησιμοποιείται από εναλλακτικούς θεραπευτές για την θεραπεία του καρκίνου.
Ο G. Edward Griffin μάλιστα υποστηρίζει ότι ο καρκίνος είναι αποτέλεσμα της έλλειψης της συγκεκριμμένης ουσίας από τον οργανισμό (αποβιταμίνωση). Όμως και η βιταμίνη Β11 μπορεί να είναι χρήσιμη για τον συγκεκριμένο σκοπό.
Κανονικά, το ανοσοποιητικό σύστημα μπορεί να αντιμετωπίσει τα καρκινικά κύτταρα που παράγει ο ίδιος ο οργανισμός. Παρόλα αυτά, ορισμένες φορές το στρες, μια ασθένεια ή μια έκθεση σε καρκινογόνες ουσίες, έχει ως αποτέλεσμα τα καρκινικά κύτταρα να γίνονται υπερβολικά μεγάλα για να μπορέσει να τα αντιμετωπίσει το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Τα καρκινικά κύτταρα έχουν μέσα τους ένα ένζυμο που «ξεκλειδώνει» το «δηλητήριο» της αμυγδαλίνης και με αυτόν τον τρόπο καταστρέφονται. Τα υγιή κύτταρα μας δεν περιέχουν αυτό το ένζυμο. Στην πραγματικότητα έχουν ένα διαφορετικό ένζυμο που «ξεκλειδώνει» την αμυγδαλίνη με έναν διαφορετικό τρόπο και απελευθερώνονται θρεπτικά συστατικά. Η αμυγδαλίνη όταν εξάγεται από τον πυρήνα, στην καθαρή μορφή της είναι γνωστή ως λετρίνη. Η λετρίνη χρησιμοποιείται σαν βασική θεραπεία σε συνδυασμό με άλλες μη τοξικές θεραπείες και σωστή διατροφή στην αντιμετώπιση του καρκίνου σε ορισμένες κλινικές.
Η αμυγδαλίνη (βιταμίνη 17) περιέχεται σε εκατοντάδες τροφές, αλλά αυτές στις οποίες τη βρίσκουμε σε μεγάλη ποσότητα έχουν εξαφανιστεί από τη δυτική, μοντέρνα διατροφή μας. Όσες τροφές την περιέχουν σε φυσική μορφή, απλά πετιούνται από το σύγχρονο άνθρωπο που προτιμά γλυκές, ευχάριστες και πολλές φορές επιζήμιες τροφές.
Εκτός από τα κουκούτσια του βερίκοκου, αμυγδαλίνη περιέχουν -σε μικρότερη ποσότητα- και άλλες τροφές όπως τα πικραμύγδαλα (η αμυγδαλίνη είναι πικρή, τα γλυκά αμύγδαλα δεν την περιέχουν), τα κουκούτσια του μήλου, οι σπόροι των σταφυλιών, το κεχρί, τα κουκιά και πολλοί άλλοι σπόροι, φασόλια και κουκούτσια.
Στην Αρχαία Ελλάδα ήταν πολύτιμα για την προστασία του δέρματος και της όρασης, ενώ τον 15ο αιώνα τα κουκούτσια τους χρησιμοποιούνταν για τη θεραπεία καρκινικών όγκων. Οι Βρετανοί τα χρησιμοποιούσαν για το έλκος, ενώ ήταν γνωστά στην Ευρώπη για τις αφροδιασιακές τους ιδιότητες.Πηγές:
Ο Βρετανικός φορέας ελέγχου τροφίμων μας συμβουλεύει ότι 1-2 πυρήνες από βερίκοκο (το εσωτερικό μαλακό μέρος, αυτό που προκύπτει αν σπάσουμε το σκληρό κουκούτσι του βερίκοκου) αποτελούν ασφαλή προς κατανάλωση ημερήσια ποσότητα, πράγμα που σημαίνει ότι οι σπόροι αυτοί είναι δυνητικά δηλητηριώδεις και απλά ο καταναλωτής πρέπει να ξέρει τι καταναλώνει και σε τι ποσότητες.
Η φράση ‘ασφαλής προς κατανάλωση ημερήσια ποσότητα’ δηλώνει ότι:
- τυχόν ίχνη κυανιούχων ενώσεων μεταβολίζονται
- η πρόσληψη κυανίου μέσω τροφής δεν έχει αθροιστικό αποτέλεσμα (δεν είναι το ίδιο σα να καταναλώνεις λ.χ. βαρέα μέταλλα)- με άλλα λόγια, μπορείς να ξαναφάς κουκούτσια βερίκοκου και αύριο, και μεθαύριο, χωρίς βλαβερές συνέπειες.
www.ola-bio.gr
www.bio-logos.gr
www.anticancerinfo.co.uk, World Without Cancer, G. Edward Griffin
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου