Ποια σύνορα ρίχνει ο έρωτας; Πόσο μπορεί να γίνει η γέφυρα που ενώνει κόσμους και ξεπερνάει τον χρόνο, τις προκαταλήψεις, αλλά και αυτόν τον ίδιο τον θάνατο;
Σήμερα, είναι μια ιδιαίτερη και πολύ φορτισμένη μέρα. Ημέρα ηρώων. Το πιο συγκινητικό όμως, είναι ότι αυτοί οι ήρωες, δεν παύουν να είναι άνθρωποι. Με αληθινά αισθήματα, με πόνο για μια γυναίκα που την άφησαν πίσω, για να φύγουν στο σκληρό μέτωπο.
Γράμματα και σημειώματα που ξέφυγαν από την μεγάλη αλεστική μηχανή του χρόνου και έφτασαν ως εμάς, για μια Λενιώ, για μια Μαριώ, για το Γιασεμάκι, γράμματα τρυφερά και πονεμένα, και άλλες φορές ολόγλυκα, ποτισμένα από πόθο, μιλούν για το μεγαλείο του έρωτα, που ξεπερνάει τον φόβο, που αψηφά τον θάνατο. Ας κάνουμε μια κατάβαση στην ομορφιάτου έρωτα αντρών που δεν ζουν πια, σίγουρα, αλλά ο έρωτάς τους έγινε μνημείο στους αιώνες, μέσα από την ερωτική τους αλληλογραφία.
Απόσπασμα από το γράμμα του Απόστολου Γ. Προς το Λενιώ του, από το μέτωπο.
«Λενιώ μου εδώ που ήρθαμε, να πεθάνουμε ήρθαμε. Δεν είναι γραφτό μας να γυρίσουμε. Κρύο καιθάνατος . Εγώ δεν θέλω να με κλαις. Θέλω να πάρεις άντρα σου ένα παιδί καλό, να σε σεβαστεί, να ξέρει τι Λενιώ είσαι. Μόνο να μην κλάψεις θέλω, και θα πάω ευτυχισμένος. Μας είπε ο παπάς για τον άλλο κόσμο, που θα βρω την Παράδεισος. Δεν θέλω να πάρω τη θέση κανενού, εγώ την Παράδεισο την έχω στο στόμα μου απάνω. Ξυπνάω και εκείνο το φιλί που μου έδωκες με καίει ακόμα, να μα τη Μεγαλόχαρη. Αυτό το φιλί σου, θα με πάει στην Παράδεισο, όταν με βρει η σφαίρα, ευλογημένη να ναι. Δεν θέλω να γυρίσω, Λενιώ μου, θέλω να φύγω με το φιλάκι σου. Έτσι κι αλλιώς, ο πατέρας σου δεν με θέλει. Άλλο εσύ. Και τι να το κάνω να γυρίσω και ούτε ένα φιλί κλεφτό να μην έχω, για το γινάτι του πατέρα σου που θα σε παντρέψει; Να παντρευτείς το Λενιώ μου, να παντρευτείς, αλλά να είμαι στον ουρανό εγώ, να μην το δω που θα παντρεύεσαι.»
Απόσπασμα από το γράμμα του Κωνσταντίνου Π. Μ. προς το Γιασεμάκι του.
«Γιασεμί μου, δεν το πιστεύει κανένας εδώ που σε λένε Γιασεμί. Είναι ένας λοχίας, και λέει ότι το έβγαλα από το νου μου. Του έδειξα την φωτογραφία σου, αυτήν με το ομβρελάκι που γελάς, και γράφει από κάτω Ενθύμιον Δεσποινίδος Γιασεμή, και λέει την ξέρει τη φωτογραφία, είναι από το Παρίσι, δεν είναι λέει δικιά μου κοπέλα αυτή, παίζει στα θέατρα. Τον κερατά, τι ψεύτης, λέει πώς πήγε και στο Παρίσι. Ε του λέω, όταν με το καλό νικήσουμε, έλα στην Πέραμο, να δεις με το μάτισου το αλλήθωρο το Γιασεμί μου νυφούλα που θα την παντρευτώ, μέχρι τότε μη μιλάς. Έχει όμως δίκιο. Έτσι όπως γελάς Γιασεμάκι μου στη φωτογραφία, ίδια παριζιάνα στο πανί είσαι. Σ' αγαπάω μάτια μου πολύ - πολύ. Εγώ για σένα θα νικήσω και θα λένε, είδες, τι έκανε για την πατρίδα;»
Απόσπασμα από το γράμμα του Γεωργίου Μ. προς τη Μαριώ του.
«Μαριώ μου μην το κάνεις να πας νοσοκόμα. Εσύ είσαι χρυσή, αλλά οι άντρες είναι άντρες. Μα με τον πόνο, μα με το βόλι, θα σε δούνε και θα σε λιμπιστούνε. Θα είσαι μόνη εσύ, κούκλα μου, και γύρω αυτοί οι λύκοι; Δεν έχω κοιμηθεί από όταν μου έγραψες την απόφασή σου. Τι να προσφέρεις άλλο στην πατρίδα; Αν πες εγώ πεθάνω, έχεις δώσει τον άντρα σου. Αν δεν πεθάνω, έχεις δώσει τα νιάτα μας, που έχω 2 χρόνια, τρεις μήνες και 7 μέρες και δεν σε έχω δει, φως μου. Τι να δώσεις άλλο, που μαραζώνεις μόνη σου, 20 μερών νυφούλα; Με θυμάσαι αγάπη μου, έτσι; Εγώ σε βλέπω μπροστά μου ζωντανή και βασανίζομαι. Να χαρείς τα γαλανά σου, γράψε μου πως δεν θα πας νοσοκόμα. Φοβάμαι αγάπη μου. Εγώ είμαι εδώ, άντρας, και φοβάμαι. Η Μαριώ μου δεν θα πάει νοσοκόμα. Έπρεπε λίγο να σε χαρώ ακόμα, να είχαμε ένα παιδάκι, να μην ξεσηκώνεσαι. Δεν θέλω να σου πω είμαι άντρας και λέω να μην πας, με ξέρεις. Αλλά μην πας.»
Αθάνατοι....
oroskopos.tv
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου