Στον Cosmo τους: αυτό που εξηγείς κάτι σε έναν άντρα 40 φορές -και πάλι τα ίδια

 

Η πιο συνηθισμένη απάντηση ενός άνδρα στην ερώτηση "τι δεν αντέχεις σε μια γυναίκα;" είναι "τη γκρίνια". Η γυναικεία γκρίνια -αυτό το φοβερό, τρομερό, αποκρουστικό χαρακτηριστικό μας που μας κάνει ανυπόφορες- είναι ο Νο1 λόγος για τον οποίο κάποιοι επιλέγουν να μείνουν μια ζωή εργένηδες. Εξαιτίας της έχουν γίνει καβγάδες και καβγάδες, έχουν διαλυθεί ζευγάρια, έχουν ειπωθεί λέξεις βαριές, έχουν κλείσει σπίτια (ή δεν έχουν ανοίξει καν). Πόσο κρίμα. Γιατί, στην πραγματικότητα, είναι τόσο απλό:

Μην μας αναγκάζετε να επαναλαμβάνουμε το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και ξανά και θα πάψουμε (ως διά μαγείας!) να γκρινιάζουμε.

Γνωρίζεις κάποιον, αρχίζετε να βγαίνετε, χημεία μια χαρά, καρδούλες, πεταλουδίτσες, αϋπνίες, τηλεφωνήματα, μηνύματα, από δω από 'κει, εκδρομούλες, γνωρίζεις τους φίλους του, γνωρίζει τους δικούς σου, κοιμάστε-ξυπνάτε-τρώτε μαζί, κάνετε σχέδια για τον επόμενο μήνα -ωπ! σχέση.

  Και περνάει λίγος καιρός και αρχίζεις να νιώθεις πιο άνετα και λες ΟΚ, αν κάτι με ενοχλεί, δεν υπάρχει λόγος να μην του το πω, θα εκτιμήσει την ειλικρίνεια και το ότι είμαι ο εαυτός μου, θα συνεννοηθούμε, θα το διορθώσει και θα πάμε παρακάτω. Αμ δε.

Του λες για παράδειγμα:
"Δεν απεχθάνεσαι αυτά τα ζευγάρια που βγαίνουν και δεν μιλούν ο ένας στον άλλον;"
"Ναι, δεν έχω χειρότερο."
"Ωραία, θέλεις λοιπόν όταν βγαίνουμε οι δυο μας να απενεργοποιείς το Internet στο κινητό, γιατί χωρίς να το συνειδητοποιείς έχεις όλη την ώρα τα μάτια σου κολλημένα στην οθόνη;"
"Το κάνω ε; Πωω, έχεις δίκιο, σόρι. Δεν θα ξαναγίνει."

Χαίρεσαι εσύ, λες, καλά πόσο θεά είμαι που του το έφερα έτσι και δεν του γκρίνιαξα και κατάλαβε ακριβώς τι με ενοχλεί, πω, μπράβο μου.

Ούτε καν. Την επόμενη φορά που θα βγείτε πάλι θα έχει ανοιχτό το 3G (γιατί περιμένει κάποιο mail, γιατί θέλει να βλέπει το σκορ, γιατί παίζει χαβαλές στο Instagram, γιατί, γιατί, γιατί). Και μετά ΕΣΥ θα φταις που θα κατεβάσεις τα μούτρα και θα ξεκινήσεις τη συζήτηση με το ξινό "Μα καλά, δεν είπαμε ότι αυτό με ενοχλεί;"

  Δεν βάζουμε στη συζήτηση τις γυναικείες παραξενιές, τις ζήλειες, τις υπερβολές, τις κακές συνεννοήσεις, την κακή επικοινωνία και άλλα τέτοια δεινά. Μιλάμε μόνο για όλα εκείνα για τα οποία πιστεύουν και οι ίδιοι ότι το δίκιο είναι με το μέρος μας, αλλά επιμένουν να τα κάνουν ξανά και ξανά και ξανά, σαν να μην έγινε ποτέ η αρχική συζήτηση, σαν να μην τα άκουσαν ποτέ.


Άλλο παράδειγμα:
"Πλάκα είχε χθες το βράδυ που βγήκαμε, αλλά να σου πω κάτι, με ξενερώνει το να πίνεις τόσο πολύ."
"Άστα είμαι χάλια σήμερα. Και δεν θυμάμαι και τίποτα."
"Καλύτερα. Ό,τι να 'ναι ήσουν, δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε, έκανες σαν 16χρονο -όχι και η πιο γοητευτικό σου στιγμή." (με νάζι, για να τον τουμπάρεις)
"Έχεις δίκιο, δεν την παλεύω, τρελός πονοκέφαλος, τι το 'θελα". (σε αγκαλιάζει, "τέλεια" λες εσύ, το 'χουμε)
Αμ δε. Την επόμενη φορά πάλι τα ίδια (γιατί κερνούσε ο Τάδε, γιατί επέμενε ο Άλλος, γιατί το σήκωνε η βραδιά, γιατί, γιατί, γιατί). Και πάλι διαφωνίες για το "μην οδηγήσεις" / "μα γιατί μια χαρά είμαι" και πάλι ξενέρωμα και πάλι μούτρα την επομένη.

Και πάλι να φταις ΕΣΥ που ξυπνάς και αντί για καλημέρα ξεκινάς με το "ήταν ανάγκη τώρα πάλι το χθεσινό;"

  Και συνεχίζω:
"Δεν θα αργήσουμε πάλι, σαν την άλλη φορά, ε; Γιατί έχουμε δώσει ραντεβού με τα παιδιά και δεν θέλω να τους στήσουμε."
"Όχι, baby, θα είμαστε στην ώρα μας."
...Και είκοσι λεπτά πριν την ώρα του ραντεβού μπαίνει για μπάνιο...!

Ε, τώρα, ειλικρινά, φταις ΕΣΥ που υστεριάζεις "Ε δεν το πιστεύω τώρα αυτό -φεύγω μόνη μου, έλα να μας βρεις μετά" (μπαμ, κλείνει η πόρτα).

  Κορίτσια, δεν είστε μόνες. Απλά η καθεμία έχει άλλους λόγους να "γκρινιάζει". Άλλη για... το Play Station, άλλη για την ακαταστασία, άλλη για το ότι είναι αντικοινωνικός με τους φίλους της, άλλη για το ότι τα περιμένει όλα από εκείνη, άλλη για το ότι κανονίζει διάφορα χωρίς να την ενημερώσει, άλλη για το ότι δεν κανονίζει τίποτα ποτέ, άλλη για το ότι μαζεύει αντροπαρέα σπίτι συνέχεια και δεν την σκέφτεται, άλλη για το ότι δεν την έχει ποτέ προτεραιότητα -ου, πολλά, όρεξη να 'χουμε να πίνουμε λευκά κρασιά, να τα λέμε.

Αντί επιλόγου:
"Αγάπη, γιατί τα ρούχα είναι στο πάτωμα;"
"Γιατί είναι για πλυντήριο."
"Μα αφού έχουμε κάδο για τα άπλυτα - ακριβώς δίπλα από εκεί που τα έχεις πετάξει."
"Ε το ίδιο είναι."
"Όχι, δεν είναι το ίδιο, το ένα είναι ο κάδος και το άλλο είναι το πάτωμα. Δες τι απλό που είναι!" (κάνεις και μια χαριτωμενιά τύπου "βάζω καλάθι", σκάει στα γέλια, λες "το 'χουμε")
"Εντάξει, ό,τι πει το κορίτσι."
Αμ δε. Διακόσια πλυντήρια αργότερα, πάλι το ίδιο πράγμα θα συζητάτε.
Καλή τύχη.