Ὁ φασίστας.

Εἶχα πάντα τὴν μεγάλη ἀπορία γιὰ τὸ τὶ εἶναι φασισμός.

Οὐσιαστικῶς ἀντιλαμβάνομαι τὴν ἔννοια ἀλλὰ δὲν ἀντιλαμβάνομαι τὸ πῶς τὴν ἀντιλαμβάνονται οἱ γύρω μου.

Κι ἀκριβῶς ἐδῶ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα κοινωνικὰ προβλήματα τῆς ἐποχῆς μας. Ἡ ἀδυναμία τῆς ἐπισκέψως ὀνομάτων.

Διότι, κακὰ τὰ ψέμματα, ἀρχὴ ἐπικοινωνίας, ὄχι σοφίας, διότι αὐτὴν τὴν χάσαμε, εἶναι ἡ κοινὴ ἐπίσκεψις ὀνομάτων.

Ἐὰν λοιπὸν κάθε ἀντίλογος βαπτίζεται ἀκρίτως ὡς φασιστικός, δίχως νὰ ἐπιτρέπῃ στὸν ὁμιλοῦντα νὰ ἐκφραστῇ, τότε μήπως ἔχουμε καταντήσῃ σέ ἐκεῖνον τό σημεῖον πού παρά πέρα δέν πάει; Δῆλα δή, μήπως ἔχουμε φθάσῃ σέ ἐκείνην τήν μυθολογική βαβελική κατάστασιν γιά τήν ὁποίαν πλέον μόνον ἡ ἀπόλυτος ἰσοπέδωσις μπορεῖ νά ἐπιφέρῃ κατάργησιν τῶν ὁρίων καί ἐπαναπροσδιορισμό τῶν ἐννοιῶν;

Θλίβομαι, ἀλλὰ δυστυχῶς, ὅσο κι ἐὰν μὲ πονᾶ, μόνον αὐτὸ βλέπω. Τὸ τέλος.

Φιλονόη.

Ο ΦΑΣΙΣΤΑΣ

«…Ο συγκεκριμένος φασισμός, αυτός που πέρασε από μια ορισμένη στιγμή της ιστορίας, δεν πρόκειται να ξαναφανεί ποτέ πια με το ίδιο ακριβώς πρόσωπο. Το δράμα συνεχίζεται αλλά οι μάσκες που χρησιμοποιήθηκαν πετάχτηκαν στην αποθήκη του θεάτρου ή κατέληξαν στραπατσαρισμένες στα χέρια των παιδιών που θέλουν να παίξουν το δικό τους ρόλο με ξένα προσωπεία. Ο φασισμός που θα έλθει δεν θα λέγεται πια φασισμός».

Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος το 1977!
¨.
Με την έλευση των δανειακών υποχρεώσεων και του ξεπουλήματος της Ελλάδας, ένα ιδιαίτερο είδος ανθρώπου απείρου κάλους έκανε την εμφάνισή του στην Πατρίδα μας. Πριν δώσω σκιρτήματα χαράς σε κάποιους θα προσπαθήσω να τον σκιαγραφήσω μέσα από την περιγραφή της ολέθριας κατάστασης που βιώνουμε γιατί όπως λέει και ο λαός μας, άλλος έχει τ’ όνομα και άλλος τη χάρη. ‘Οταν εκθειάζονται οι χρηματοδότες των μισθοφόρων δολοφόνων που ‘μάχονται υπέρ της δημοκρατίας’, όταν οι αγγελιοφόροι της ειρήνης είναι οι πρόδρομοι του πολέμου, όταν η νεοταξική παιδεία φθείρει τις πολιτισμικές ρίζες, όταν η ενημέρωση εξημερώνει ανενόχλητη, όταν τα ‘ανθρώπινα δικαιώματα’ των Ηνωμένων Εθνών και των αμερικανοχρηματοδοτούμενων ΜΚΟ υπονομεύουν, προσβάλλουν και καταπιέζουν λαούς, όταν η ‘ανάπτυξη’ μετράει πτώματα, όταν η ΄δικαιοσύνη’ και η Πολιτεία προστατεύουν τύπους σαν τον λαυρεντιάδη και μένουν ασυγκίνητες μπροστά στις χιλιάδες αυτοκτονίες των απλών Ελλήνων, όταν ο δημόσιος βίος έχει πλημμυρίσει από ανθρώπινα καρτούν, τηλεμαϊντανούς και αδίστακτους πλουτοκράτες, όταν καταπατάται το Σύνταγμα των Ελλήνων ‘για το καλό τους’, όταν η ‘αλήθεια’ έχει χορηγό, όταν ο ΠΡΟΔΟΤΗΣ ΔΩΣΙΛΟΓΟΣ ΓΑΠ (το giorgos) και όλα τα καθίκια που τον στήριξαν και συνεχίζουν την πολιτική της παράδοσης την Εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδος και της γενοκτονίας του Ελληνικού Έθνους κυκλοφορούν ελεύθερα, τότε κάτι δεν πάει καλά. Τότε, κάτι συμβαίνει μέσα στην κοινωνία που επιτρέπει σε όλα τούτα να συμβαίνουν απαρατήρητα και ανεμπόδιστα. Τότε, ΑΝ ΠΑΣ ΜΕ ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΠΑΣ ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΣΤΟ ΓΚΡΕΜΟ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΟΥ ΣΕ ΘΑΝΑΤΟ.

Δεν είναι δυνατόν να εξαλειφθεί πλήρως η ύπαρξη αξιών και ιδανικών σε μια κοινωνία για να επελάσουν οι όποιες εχθρικές δυνάμεις. Θεωρώ πως τούτο είναι φύση αδύνατον. Μπορεί να έχουν αλωθεί τα καίρια πόστα της κοινωνίας μας αλλά η βάση της ΕΧΕΙ υγιή πνευματικά φυτώρια τα οποία όμως αδυνατούν να ακουστούν διότι ο κόσμος είναι κυρίως αποσυντονισμένος και φοβισμένος. Το μυστικό βρίσκεται στην αδιάκοπη δολιοφθορά του στρατοπέδου του ‘εχθρού’ (αυτός είμαστε εμείς) και το βασικό όπλο διαχρονικά για αυτόν τον σκοπό υπήρξε ένα, το ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ. Οι επιθέσεις υπήρξαν πολυμέτωπες κατά της κοινωνίας μας και κατά κάποιον τρόπο έπιασαν τόπο. Ο καταναλωτισμός που οδήγησε χιλιάδες νοικοκυριά στις δαγκάνες των τραπεζών, η αρρωστημένη ξενομανία που ελάττωσε το πραγματικό μας οξυγόνο – εκείνες τις πηγές αντοχής και έμπνευσης που παραδοσιακά οδηγούσαν τους προγόνους μας προς την ελευθερία τους και τέλος ο υπέρμετρος ατομισμός μας (απόρροια των δύο προηγούμενων) που πάνω στη μανία του να θρέψει το αρρωστημένο του εγώ, αμέλησε και ‘μίκρυνε’ τον κόσμο γύρω του, συρρίκνωσε το κοινωνικό προστατευτικό του κάλυμμα και βρέθηκε ξαφνικά μόνος του εκτεθημένος απέναντι στους διεθνείς τοκογλύφους. Όταν όμως οδηγείς ένα πλήθος στον γκρεμό, ανεξαιρέτως αν κάποιος δεν βλέπει από το ένα μάτι, ή έχει χάσει το ένα χέρι, ή έχει κουφαθεί από το ένα αυτί, ή κουτσαίνει από το ένα πόδι, η συνειδητοποίηση του επερχόμενου θανάτου του θα προκαλέσει κάποια αντίδραση, έστω ενστικτώδη στην αρχή. Εκείνη τη χρονική στιγμή είναι απολύτως σημαντικό να επικρατεί το χάος και μια εκτεταμένη σύγχυση μέσα στο πλήθος για να μην είναι σε θέση να αντιληφθεί τα πραγματικά γεγονότα, να μην καταλάβει ότι πηγαίνει στην κηδεία του. Η ΛΟΓΙΚΗ και το ΜΕΤΡΟ μέσα στην κοινωνία ΔΕΝ έχουν εξαλειφθεί και για αυτόν τον λόγο πρέπει να κατευθύνονται συνεχώς σε ανεμόμυλους και φαντασμένους εχθρούς. Ένας σπόρος διχόνοιας μέσα στο πλήθος είναι αρκετός. Ο σπόρος του φασίστα..

Ο Φασισμός ως πολιτικό κίνημα έχει γενικώς ταυτιστεί με τον ολοκληρωτισμό, τον αυταρχισμό και τον έντονο εθνικισμό. Αν και γεννήθηκε μέσα από τη μίξη αριστερών και δεξιών πολιτικών θέσεων, αν και αριστερά καθεστώτα όπως αυτό του Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα έχουν χαρακτηριστεί ως φασιστικά, ο όρος αυτός τις μέρες μας ταυτίζεται κυρίως με την άκρα δεξιά. Για τις θέσεις του φασισμού περισσότερα έχουν γραφτεί από τους ‘αντιφασίστες’ παρά από τους ‘φασίστες’. Η τελική εικόνα του τι είναι Φασισμός είναι περισσότερο το αποτέλεσμα αντιθέσεων παρά επίσημων θέσεων. Έχω την αίσθηση ότι πρόκειται κυρίως για την περιγραφή ενός ‘ειδώλου’ μέσα από την υποκειμενικότητα αυτού που το περιγράφει. Έχω την αίσθηση ότι πρόκειται για την ύπαρξη ενός χρήσιμου μπαμπούλα, μιας αστείρευτης πηγής ενός απροσδιόριστου κακού από την οποία ο καθένας τραβάει ‘νερό’ όποτε θέλει και δημιουργεί εκείνους τους απαραίτητους δαίμονες για την επίτευξη των δικών του ιδιοτελών σκοπών. Έχω την αίσθηση ότι η έλλειψη ενός ξεκάθαρου ορισμού του όρου σε συνδυασμό με την ασυλλόγιστη χρήση του από το ευρύ κοινό, ευνοεί την πολλαπλή εφαρμογή του σε διάφορες εποχές και μέσα σε διαφορετικά ιστορικά πλαίσια, για το…. ‘αναγκαίο’ κυνήγι των ‘κακών μαγισσών’. Ο ‘προφητικός’ Τζορτζ Όργουελ είχε γράψει το 1944:
.
“Η λέξη “Φασισμός” έτσι όπως χρησιμοποιείται φαίνεται ότι δεν έχει καθόλου νόημα. Στη συνομιλία, φυσικά, χρησιμοποιείται ακόμη πιο ασυλλόγιστα από ότι στην εκτύπωση. Έχω ακούσει να αναφέρεται στους αγρότες, στους καταστηματάρχες, στην ’Κοινωνική Πίστωση’, στη σωματική τιμωρία, στο κυνήγι της αλεπούς, στις ταυρομαχίες, στην Επιτροπή του 1922, στην Επιτροπή του 1941, στον Κίπλινγκ, στον Γκάντι, στον Chiang Kai-Shek, στην ομοφυλοφιλία, στις εκπομπές του Πρίστλευ (J. B. Priestley), στους Ξενώνες Νεότητας, στην αστρολογία, στις γυναίκες, στα σκυλιά και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο.

Ωστόσο, κάτω από όλο αυτό το χάος υπάρχει μια θαμμένη έννοια. Κατ’ αρχάς, είναι σαφές ότι υπάρχουν πολύ μεγάλες διαφορές, μερικές από τις οποίες είναι εύκολο να επισημανθούν και δύσκολο να δικαιολογηθούν, μεταξύ των καθεστώτων που ονομάζονται φασιστικά και εκείνων που ονομάζονται δημοκρατικά. Δεύτερον, εάν «φασιστικό» σημαίνει «σε ένδειξη συμπαράστασης με τον Χίτλερ», μερικές από τις κατηγορίες που έχω αναφέρει παραπάνω είναι προφανώς πολύ πιο δικαιολογημένες από ότι κάποιες άλλες. Τρίτον, ακόμη και οι άνθρωποι που απερίσκεπτα πετάνε τη λέξη «φασίστας» προς κάθε κατεύθυνση αποδίδουν μια συναισθηματική σημασία σε αυτήν. Με τον όρο «φασισμός» αυτό που εννοούν σε γενικές γραμμές είναι κάτι σκληρό, αδίστακτο, αλαζονικό, σκοταδιστικό, αντι-φιλελεύθερο και αντι-εργατικό. Εκτός από τον σχετικά μικρό αριθμό αυτών που συμπαθούν τον Φασισμό, σχεδόν κάθε πρόσωπο στην Αγγλία θα δεχόταν τη λέξη «νταής» ως συνώνυμη με τη λέξη «φασίστας». Αυτός είναι περίπου ο πιο κοντινός ορισμός αυτής της κακοποιημένης λέξης.

Αλλά ο Φασισμός είναι ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Γιατί λοιπόν δεν μπορούμε να έχουμε ένα σαφή και γενικά αποδεκτό ορισμό του; Αλλοίμονο! δεν θα έχουμε έναν - όχι ακόμα τουλάχιστον. Για να εξηγήσω τους λόγους θα πάρει πολύ χρόνο αλλά βασικά είναι επειδή είναι αδύνατο να καθοριστεί ο Φασισμός ικανοποιητικά χωρίς να γίνουν κάποιες παραδοχές τις οποίες ούτε οι Φασίστες οι ίδιοι, ούτε οι Συντηρητικοί, ούτε οι Σοσιαλιστές οποιουδήποτε χρώματος είναι πρόθυμοι να αποδεχτούν. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε προς το παρόν είναι να χρησιμοποιούμε τη λέξη με μια κάποια περίσκεψη και όχι, όπως γίνεται συνήθως, να την υποβαθμίζουμε στο επίπεδο της βρισιάς.” [1]
.
Σχεδόν εβδομήντα χρόνια αργότερα μετά από αυτή τη δήλωση του Τζορτζ Όργουελ, έπεσε το μάτι μου σε ένα λεξικό που ορίζει τη λέξη ‘φασισμός’ “3. χαρακτηρισμός αυταρχικής ενέργειας, πράξης ή καταπιεστικής, δεσποτικής συμπεριφοράς: Ο κοινωνικός / καθημερινός ~ του άντρα απέναντι στη γυναίκα / των γονιών απέναντι στο παιδί.” [2] Πρώτη φορά ακούω ότι ένας άντρας συμπεριφέρεται φασιστικά απέναντι στη γυναίκα του ή ένας γονιός συμπεριφέρεται φασιστικά απέναντι στο παιδί του. Δεν έχουμε απλά ξεφύγει, έχουμε εισέλθει κανονικά και με το νόμο στα όρια της γελοιότητας. Συνήθως χρησιμοποιούμε λέξεις όπως ‘αυταρχικός’, ‘αυστηρός’, άντε και ‘παλαιών αρχών’ για να περιγράψουμε αυτές τις περιπτώσεις. Τολμώ να πω ότι αυτή η λέξη, με τις κοινωνικοπολιτικές διαστάσεις (παράδοση, έθνος, συντηρητισμός) και τον γενικό αρνητισμό που τη συνοδεύει, χρησιμοποιείται περισσότερο για να υπονομεύσει τις σχέσεις του ανδρόγυνου και του γονιού/παιδιού παρά να τις περιγράψει. Είναι πραγματικά απίστευτο και θλιβερό να βλέπεις νοήμονες ανθρώπους να χρησιμοποιούν γενικόλογες ταμπέλες τόσο ασυλλόγιστα, χωρίς να έχουν τη διάθεση να μπουν στη ρημάδα την ουσία, με αποτέλεσμα να δημιουργούν εκείνες τις προϋποθέσεις που κάποια μέρα θα βάλουν φωτιά και μπαρούτι στον πιο ιερό θεσμό της κοινωνίας μας, στον θεσμό της οικογένειας. Δεν μπορώ να υποκριθώ δε, ότι πίσω από αυτήν την εσκεμμένη και υπολογιστικά τοποθετημένη χρήση της λέξης φασισμός στις αναμεταξύ σχέσεις των μελών της οικογένειας, βλέπω μια ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΜΟΥΧΛΑ που μου προκαλεί αφάνταστη δυσφορία και αηδία.

Η χρήση αυτής της μαγικής λέξης λοιπόν είναι πολυεπίπεδη, ταιριάζει σε όλα τα γούστα και σε όλα τα νούμερα. Είναι το ΣΑΝΟ που θα φάει το πεινασμένο ά-λογο ανθρώπινο ΖΩΟΝ (με όλο το σεβασμό στα ζωάκια) για να’ χει το κεφάλι του σκυφτό μην τυχόν κοιτάξει και λίγο παραπέρα, μην τυχόν δει τον γκρεμό που κείτεται μπροστά του. Έχει σημασία ποιος είναι φασίστας και ποιος όχι; Έχει σημασία που με ετικέτες προσπερνάμε τα πράγματα επιδερμικά; Δε βαριέσαι, λίγος τζερτζελές να γίνεται για να περνάει και η ώρα. Ούτως η άλλως, όπως λέει και ο λαός μας, η φτώχεια φέρνει γκρίνια αλλά τόση διάθεση να γίνει αυτός ο λαός ένας καταστροφικός προφήτης του εαυτού του δεν έχω ξαναδεί. Έτσι, μέσα στο φρενοκομείο Ελλάς την ώρα του γενικού ‘παζαριού’ γεμίσαμε φασίστες. Είπες αυτό; Είσαι φασίστας. Σκέφτηκες εκείνο; Είσαι φασίστας. Υπονόησες τούτο; Είσαι φασίστας. Συμφώνησες με τ’ άλλο; Είσαι φασίστας. Μίλησες με τον τάδε; Είσαι φασίστας. Διαφώνησες με μένα; Είσαι φασίστας. Φταρνίστηκες; Είσαι φασίστας. Βρε μήπως είναι φασίστας και ο σκύλος της γειτόνισσάς σου; Προχθές σα να με αγριοκοίταξε. Βρέχει φασίστες απ’ τον ουρανό και τελειωμό δεν έχει τούτο το κακό. Φασίστες πάνω στα δέντρα, φασίστες στους δρόμους, φασίστες στα παράθυρα, φασίστες στα κοτέτσια, φασίστες στις απλώστρες, φασίστες στις ξαπλώστρες, φασίστες στη ντουλάπα, φασίστες στα βουνά και στα λαγκάδια. Ο Ελληνικός λαός, ο πιο πολυταξιδεμένος λαός, ο πιο φιλόξενος λαός, ο λαός που αντιστάθηκε στο Φασισμό όσο κανείς άλλος, έγινε ξαφνικά φασιστικός, ρατσιστικός οπισθοδρομικός και ξενοφοβικός και κανείς δεν αναρωτήθηκε τι στο καλό συνέβη και άλλαξαν τα πράγματα από τη μία στιγμή στην άλλη.

Φασίστες τώρα κυνηγούν και οι ΚΛΕΦΤΕΣ στη βουλή. ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΟΒΟΥΝ ΤΟ ΝΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ, ΚΥΝΗΓΟΥΝ ΦΑΣΙΣΤΕΣ. Βγήκε λοιπόν το μπέννυ πριν λίγες μέρες και ζήτησε έμπρακτη καταδίκη της Χρυσής Αυγής. Το μπέννυ που έπρεπε να είναι στη φυλακή ζήτησε την καταδίκη ενός κόμματος που στο κάτω κάτω της γραφής ψηφίστηκε από μισό εκατομμύριο Έλληνες. Αλλά τι το νοιάζει το μπέννυ για αυτούς τους Έλληνες; Το μπέννυ μίλησε άνετα μπροστά και στους παράνομους Πακιστανούς καθώς κουνούσαν τις σημαίες του παΣΤΟΚ και δεν του έκανε καμιά διαφορά. Οι Έλληνες ψήφισαν το πονηρό μπέννυ για να δώσει μετά αυτός ομιλία στους λαθρομετανάστες μπροστά στο Σύνταγμα για τον ρατσισμό των Ελλήνων, των ψηφοφόρων του, εναντίον τους. Αυτή η κατάντια, αυτά τα καραγκιοζιλίκια μόνο στην Ελλάδα μπορούν να συμβούν. Μιλάμε για το πονηρό μπέννυ που πήρε 100 εκατομμύρια από τις τσέπες των Ελλήνων και τα διέθεσε στην Proton του λαυρεντιάδη την ώρα που αυτός και η τράπεζά του ήταν υπό έλεγχο για υπεξαιρέσεις και σα να μην έφτανε αυτό, φόρτωσε τον Ελληνικό λαό και με άλλα 800 εκατομμύρια για την κρατικοποίησή της.

Το θαυματουργό το μπέννυ που δουλεύει πυρετωδώς για τους μεγαλοαπατεώνες και ξελάσπωσε τον λαυρεντιάδη και ομοίους του με το νόμο 3904/2010 θεσμοθετώντας το ακαταδίωκτο για όσους έχουν διωχτεί ποινικά για χρέη εφόσον τα επιστρέψουν. Με την άδεια του υποχθόνιου μπέννυ, το παράσιτο λαυρεντιάδης τζόγαρε 51 εκατομμύρια του Ελληνικού λαού και όταν έβγαλε τα κέρδη του επέστρεψε το αρχικό ποσό χωρίς να υποστεί καμία συνέπεια. Μιλάμε για το μπέννυ, το βαρύ πυροβολικό του παΣΤΟΚ, το τζίνι του Συνταγματικού Δικαίου, που έχει ξεχειλώσει το Σύνταγμα της Ελλάδος σαν το στομάχι του. Το πονηρό μπέννυ με το γυαλιστερό αιμοβόρικο μάτι που πρωταγωνίστησε στο μεγαλύτερο σκάνδαλο πλαστογραφίας της Ελλάδας, το μπέννυ που κατηγορήθηκε από το νομικό κόσμο ότι ασέλγησε πάνω στους νόμους. Το μπέννυ που το 1996 όταν διατελούσε υπουργός Δικαιοσύνης παρακαλώ, πέρασε το νόμο 2408 τροποποιώντας δυο άρθρα του Ποινικού Κώδικα (περί ψευδής βεβαίωσης και πλαστογραφίας) μετατρέποντας κακουργήματα σε πλημμελήματα μόνο με την πρόσθεση λίγων μαγικών λέξεων και ίσα ίσα για να βγάλει λάδι 400 ‘επιφανείς’ Θεσσαλονικείς και όλα αυτά (επειδή είναι αντιφασίστας και η δημοκρατία στάζει από τα παντζάκια του) μέσα σε μια νύχτα χωρίς να προηγηθεί σύσταση νομοπαρασκευαστικής επιτροπής. Μιλάμε για το μπέννυ που πέρασε και το άρθρο 113 καταργώντας την αναστολή παραγραφής αξιόποινων πράξεων των βουλευτών. Ο χρόνος παραγραφής των αξιόποινων πράξεων δηλαδή τρέχει, ακόμα και αν δεν έχει αρθεί η ασυλία του βουλευτή με αποτέλεσμα στο τέλος της θητείας του να υπάρχει περίπτωση να βρεθεί χωρίς δίωξη. Το μπέννυ ξέρει τι κάνει, το μπέννυ είναι δίκαιο και δημοκρατικό. Μιλάμε για το μπέννυ που εξαντλεί την νομοθετική του ιδιοφυία (λέμε και κάνα αστείο) εις βάρος των Ελλήνων και υπέρ των ξένων εταιρειών. Το υπέροχο μπέννυ, ο πρώτος υπουργός Άμυνας που παρέλαβε τον μπαταρισμένο ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗ, που πέρασε το νόμο 3885/2010 υπογράφοντας την παραίτηση του Ελληνικού δημοσίου από τις βάσιμες αξιώσεις του για τις ζημιογόνες συμφωνίες του με τη Γερμανική εταιρεία. Το μπέννυ που έκανε ‘δώρο’ στους Γερμανούς άλλα δύο υποβρύχια αγοράζοντάς τα με 515 εκατομμύρια ευρώ και ενώ έχουμε ήδη πληρώσει το 96% αυτών των υποβρυχίων δεν έχουμε παραλάβει τίποτα γιατί το μπέννυ που προνοεί για το καλό του Ελληνικού λαού δεν έθεσε στη σύμβαση τον όρο πληρωμής μετά την παραλαβή. Δυο χρόνια αργότερα, το μπέννυ αναζητούσε 250 εκατομμύρια ευρώ για το δεύτερο μνημόνιο από τις συντάξεις των Ελλήνων. Μιλάμε για το σούπερ μπέννυ που ήταν παρόν από την αρχή της προδοσίας, στηρίζοντας βήμα βήμα το άλλο φυντανομπούμπουκο του παΣΤΟΚ το μοντέρνο giorgos με το κολάν (Θεέ μου τι αμαρτίες πληρώνουμε), παραδίδοντας κομμάτι κομμάτι την Εθνική μας κυριαρχία στους ξένους.

Ήρθε λοιπόν αυτό το μπέννυ, ο Ρομπέν της παρανομίας και των λαμογίων, ο εθνικός προδότης, να μιλήσει κατά των φαινομένων της ρατσιστικής βίας κάνοντας μάλιστα έκκληση σε διεθνείς οργανισμούς και ΜΚΟ να παρέμβουν. Το μπέννυ, ζητώντας τη συνδρομή των ξένων, ΟΜΟΛΟΓΕΙ την ανυπαρξία του Ελληνικού Κράτους αλλά κανείς δε δίνει σημασία διότι ασχολείται με το δημοφιλέστατο και πολιτικά ορθό θέμα της ξενοφοβίας, του ρατσισμού και τους κακούς φασίστες της Χρυσής Αυγής. Το μπέννυ δεν ξέρει ότι όταν βάλεις πολλά αυγά σε ένα καλάθι θα σπάσουν. Το μπέννυ τα ρίχνει στους κακούς φασίστες όταν αυτός και οι όμοιοί του έχουν μετατρέψει την Πατρίδα μας σε σουρωτήρι της Ασίας και ζητιάνο των τοκογλύφων. Το μπέννυ ζητά τη στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων όσων διαπράττουν ρατσιστικές πράξεις βίας αλλά κανείς δεν δίνει σημασία στους νόμους που έχει μαγειρέψει ο ίδιος και οι όμοιοί του για να προστατεύσουν τα τομάρια τους από τα δικά τους κακουργήματα. Όταν το μπέννυ χρηματοδότησε τον φίλο του τον λαυρεντιάδη με τα δικά μας χρήματα παρανόμησε σύμφωνα με το νόμο 2362/95, κάτι που του είχαν επισημάνει και τα στελέχη του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους. Το ήξερε αυτό ο μπαγάσας και για να καλύψει τον κ#$%^&* του, πέρασε σε έναν άσχετο νόμο (4002/2011) ένα ωραίο αρθράκι που τον αμνήστευε προκαταβολικά. Αυτός ο νόμος έλεγε βασικά ότι “αν πρόκειται για θέματα συστημικής ευστάθειας των Τραπεζών“, έχει το δικαίωμα να πάρει αποφάσεις για την χρηματοδότησή τους. Το μπέννυ που φτιάχνει συνταγματικές λεξούλες για να εμφανίζει το γάιδαρο ως τραπέζι και το πουλί ως γάντι δεν μας είπε τι αποφάσεις οφείλει να πάρει ένας υπουργός οικονομικών όταν πρόκειται για ‘συστημική‘ αστάθεια της Ελληνικής κοινωνίας. Ο νόμος αυτός μάλιστα έχει αναδρομική ισχύ από το 1997, δηλαδή αμνηστεύει και τους πρώην υπουργούς οικονομικών, πράγμα που σημαίνει ότι πέφτει της παρανομίας το κάγκελο αλλά εμείς ασχολούμαστε με τα νύχια μας και πως θα τα ακονίσουμε για να φάμε ο ένας τον άλλον. Το μπέννυ ανακοινώνει δημοσίως την επιθυμία του έτσι ώστε “τα εγκλήματα ρατσιστικού και ξενοφοβικού χαρακτήρα να αποκτήσουν κακουργηματικό χαρακτήρα” αλλά όταν πήγε να σώσει τους φίλους του, τους επώνυμους απατεώνες στη Θεσσαλονίκη, μετέτρεψε τα κακουργήματά τους σε πλημμελήματα στα μουλωχτά μέσα στη μαύρη νύχτα. Τότε δεν είδα το μπέννυ να κάνει κάποιες δηλώσεις. Έτσι είναι όμως το μπέννυ, κάνει ‘παστρικές’ δουλειές. Το μπέννυ τώρα γίνεται δίκαιο και σωστό γιατί μέσα από τον κακό ρατσισμό των φασιστών της Χρυσής Αυγής ξεπλένει τις δικές του αμαρτίες. Το μπέννυ έχει το καρπούζι και το μαχαίρι. Το μπέννυ και οι όμοιοί του έχουν τα διαβολικά ΜΜΕ και τους μ@#$%^&* από κάτω που δουλεύουν για την πάρτη τους. Ζωή χαρισάμενη το τρομερό μπέννυ.

Σήμερα προελαύνει Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ. Σήμερα, άνοιξαν οι ντουλάπες και βγήκαν τα φαντάσματα και οι σκελετοί του Φασισμού του παρελθόντος για να τραβήξουν την προσοχή μακριά από το πραγματικό έγκλημα. Σήμερα, κάποιοι έβγαλαν τα ναφθαλινομυρωμένα κουστούμια τους από τα σεντούκια και παίζουν σε επανάληψη το παμπάλαιο έργο του κακού φασίστα και του καλού αντιφασίστα. Μόνο που για καλή μας τύχη η εκτέλεση της παράστασης από πλευρά τους είναι τραγική διότι το σκηνικό δεν ταιριάζει, οι χαρακτήρες δεν πείθουν, το ρούχο είναι μικρό και τους αφήνει ξεβράκωτους. ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΛΑΟΙ, ΤΑ ΕΘΝΗ/ΚΡΑΤΗ, Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΧΟΣ. Σήμερα το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ θύμα του ρατσισμού δεν είναι οι λαθρομετανάστες αλλά τα έθνη, άλλο αν κάποιοι κάνουν επανειλημμένως τους καραγκιόζηδες δείχνοντάς μας συνέχεια με το δάχτυλο προς την κατεύθυνση των λαθρομεταναστών. Οι προστάτες του φτηνού εργατικού υλικού των πολυεθνικών δεν μας πείθουν. Οι ‘προοδευτικοί’ πρόδρομοι των κοινωνικών ανακατατάξεων του παγκόσμιου χωριού, οι εκσυγχρονιστές της πολυπολιτισμικής κουράδας, οι γραφικοί κομπλεξαρισμένοι άεργοι του τίποτα, οι θρασύτατοι βεβηλωτές της Ιστορίας του Τόπου μας, οι διαμορφωτές των διαπολιτισμικών κλώνων της νέας γενιάς ‘στα πλαίσια της σύγχρονης εκπαιδευτικής προσέγγισης’ [3], οι εραστές των πολτοποιημένων μαζών ζόμπι δεν μας πείθουν. Σήμερα δεν υπάρχει φασισμός κρατών αλλά φασισμός πολυεθνικών με γελοίους χάχανους από κάτω να βαράνε παλαμάκια. Σήμερα τα χρήματα του σόρος φτιάχνουν συνειδήσεις. Σήμερα, οι ‘αγωνιστές’ αριστεροί διεθνισταί έχουν φαγούρα για τους εθνικούς ιμπερεαλισμούς των ακροδεξιών όταν τα κράτη έχουν ήδη υποταχθεί στις τράπεζες και στις πολυεθνικές. It makes fuc@in sense. Σήμερα οι ‘αντιφασίστες’, οι ‘άντιρατσιστές’, οι ‘αντι’τέτοιοι΄ τέλος πάντων, έχουν ανοίξει έναν εικονικό πόλεμο με εκείνον τον πεθαμένο φασισμό του παρελθόντος κάνοντας χώρο στον φασισμό των μεγαθήριων πολυεθνικών για να περάσει απαρατήρητος. Το όχημα ΤΣΙΡΚΟ της νέας τάξης, τα ‘πονόψυχα’ τερατάκια του εθνομηδενιστικού διεθνισμού, ανοίγουν το δρόμο στους προσκυνημένους Εφιάλτες πολιτικούς για να παραδώσουν τα κλειδιά των Εθνών/Κρατών στους διεθνείς τοκογλύφους. Μέσα από την αριστερή αγαπησιάρικη ρητορεία του διεθνισμού, οι δοσίλογοι πολιτικοί ξεπλένουν τις υπόγειες παράνομες και αντισυνταγματικές τους διαδρομές που οδηγούν στο μεγαλύτερο έγκλημα έναντι όλων, αυτό της ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ. Σήμερα, ο φασισμός της νέας τάξης έχει ξαμολήσει τα ακέφαλα στρατιωτάκια του στο κυνήγι των ‘κακών μαγισσών’, στο κυνήγι όσων ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ στη βαρβαρότητα της παγκοσμιοποίησης. Είναι ακέφαλα γιατί δεν το βάζουν να δουλέψει. Είναι ακέφαλα γιατί είναι υποχείρια του πολιτικά ορθού, των τάσεων και των ‘αναγκών’ της εποχής τους.

ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΟΥ. Έγραψα αυτό το σεντόνι γιατί ΠΟΝΑΕΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ να μας βλέπω σε διαφορετικές ‘γειτονιές’, να μη μιλιόμαστε σα να είμαστε εχθροί, να μη λέμε ένα γεια που και που τουλάχιστον. Αν εμείς που αγαπάμε την Πατρίδα μας, τη Μάννα μας, δε μιλιόμαστε σα να είμαστε εχθροί, τότε τι θα κάνουν οι πραγματικοί εχθροί που Τη μισούν θανάσιμα; Πέρασαν κιόλας τρία χρόνια και κάποιοι χωριστήκαμε γιατί είμαστε λέει προσκείμενοι σε κάποια άλλη πολιτική παράταξη/ιδεολογία. Αυτό υποθέτω τουλάχιστον δεν μπορώ να γνωρίζω. Σιγά τα ωά λοιπόν. Τι κι αν έχουμε μικρές ή μεγάλες διαφορές; Τι είναι αυτές μπροστά στην Πατρίδα μας; Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ φίλοι μου και εμείς δε μάθαμε τίποτα. Μας νίκησαν τελικά; Όχι δεν θέλω να το πιστέψω. Μην ακούμε τις σειρήνες της διχόνοιας και της μικροπρέπειας. Ο εχθρός βρίσκεται εκ των έσω, έχει σπείρει τα ακέφαλα υποχείριά του και θερίζει. Δεν μπορεί ΚΑΙ εμείς να πέσουμε θύματα του παιχνιδιού του. Δεν θα επιτρέψουμε στον φασίστα να σπείρει παντού τον πανικό, την υποψία και τη διχόνοια. Πρέπει να πρυτανεύσει η ΛΟΓΙΚΗ. Το πλήθος κατευθύνεται υπνωτισμένο και συνάμα αλαφιασμένο προς τον γκρεμό. Πρέπει να το σταματήσουμε. Πρέπει να παραμείνουμε ενωμένοι και προσηλωμένοι στο στόχο μας. Μια φωνή δεν κάνει τίποτα. Πρέπει να ενώσουμε τις φωνές μας για να μας ακούσουν.
ΑΔΕΡΦΙΑ εκπέμπω σήμα SOS. Σταματήστε. Κάτι δεν πάει καλά. Πάμε σε λάθος κατεύθυνση.